Faruk Eskioğlu, yazarlık yetisiyle gazetecilik gözlemlerini bütünleştirmiş, dişiyle tırnağıyla uğraşarak bulunduğu yerden hayata seslenmiş gazeteci bir dostumuzdur.
Kendi deyimiyle bu kitap: ”Gurbetçilik, sürgünlük, kişinin dişiyle tırnağıyla, etiyle ayakta kalma savaşıdır.” Belki de bu tanımlama hayatın yeniden üretilmesi için uğraşan insanların dur-durak bilmeden bulundukları yerlerde çalışarak var-olma savaşını bizlere anlatmış. O neden’le “Aşk olsun! Adı Aşk olsun” kitabı okunmayı, anlamayı ve anlatılmayı hak eder. Bizim insanlarımızın dışarda çektikleri sıkıntıları bize gösterir.
İnsanoğlu tarih boyu hep kendisini ve hayatı yeniden üreterek ilerlemeye çalışmış. Doğayı ve kendisini değiştirerek ilerlemiş. Her ilerleme birçok sıkıntıyı da beraberinde getirmiş. O sıkıntılar içerisinde doğup büyüdüğü toprakların kokusunu da hep içinde taşımış. Ülkesinde yaşanan vahşetlere üzülmüş. Dünyada yaşanan kötülüklere lanet okumuş.
Dünyadaki kötülüklerin, ülkesinde yaşananlarla alakasını göz ardı etmeden onu yakınlaştırmış. O zorluğun arasında aşk da insan hayatının değişmezi olmuş. Dişiyle erkek birbirine ihtiyaç duymuş, birbirinden ayrılmadan birlikte var olmayı yeğlemişler. Birbirlerinin parçası olarak cinsellik, aşk yaşanır olmuş. İnsanlar, bulundukları yerlerde mutluluğu da mutsuzluğu da birlikte yaşamışlar. Bu gel-gitler arasında insanlar tarihle yüzleştirilmiş, yaban yerde hayatı yeniden yaratma uğraşlarını da hep sürdürmüş. Burada umutla umutsuzluk hep iç içe geçerek insan yaşamının iç dünyasını harmanlamış…
Sevgi de sevgisizlik de insana dair bir kavramlardır. Bu kavramlar yaşamda hep gelgitler halinde bulunmuş. İnsan, bu ilişkileri yer mekân tanımadan yaşamaya devam etmiş. Kırgınlığında da hoşgörüsünde de kendi içinde hep bir biçimde değişkenlik olmuş. Fırtınalar içinde denizden boğuşa boğuşa çıkma uğraşı insan yaşamına damgasını vurmuş. Zaten yaşam dediğimiz şey de ömür boyu uğraşmak değil mi?
