böyle yaparak intikam alacakları ve rahatlayacakları imasında bulunuyorlar. O kadar saçma bir savrulma ki bu, yediği “hırsız” damgasının henüz mürekkebi bile kurumamış çevreleri bir anda meşrulaştırıp bu kadrolara ülkeyi bir çırpıda teslim edebileceklerini söylüyorlar. Tüylerim diken diken oluyor; okumuş yazmış adamların bile bu kadar kolay yoldan çıkarılabildiği bir ülkede yaşamanın zorluğu ile yüzleşmek insanı kahrediyor.
Dokunulması yasaklanmış, resmi ideolojinin tarifinin dışında bir şey söyleme fırsatı tanınmamış kavramlar, hala ülkenin kaderini tayin etmede en etkili silahlar olarak duruyor. En şedit hırsızlar bile meydanlara inerken bayrağın arkasına saklanıp sahte sevgisi gösterileri ile yeni alanlar aralıyorlar.
Ülke, statükocuların kontrolünden çıkmaya başladığında en etkili silahları devreye koyup yıpratmak istedikleri kesimleri bu silahlarla etkisiz hale getiriyorlar. Üstelik halkın iradesine yaptıkları müdahaleler sonucunda teşekkür bekliyorlar, “Biz olmasaydık…” diye başlayıp kahramanlık tahtına kuruluyorlar.
Çok partili siyasal yaşama geçeli yarım asrı aştı. Şu çelişkiye bakın ki, adı “çok partili sistem” ama geçen süre zarfında ilaç niyetine alıp yaralarımıza merhem edebileceğimiz köklü siyasi bir parti yeşeremiyor bu iklimde. Çünkü dokunulduğunda herkesi zapt-u rapt altına alan etkili silahlar, değişimin önündeki en güçlü direnç kalesi olarak duruyor. Yeni bir fikir, yeni bir açılım, dünya ile bütünleşme gibi olgular hep nutukların buruşuk sayfalarında kalıyor. Aydınlar, varlıklarını borçlu oldukları yapının devamı noktasında basit birer propagandist kesilirken bilim yuvası niteliğindeki üniversiteler ise rejime sadık yurttaş yetiştirme programından bir türlü yakasını kurtaramıyor.
Bu kısır çekişme, okur-yazar da olsa, kendince bir takım şeylere itiraz da etse “bilinçli seçmen” sınıflandırılmasında yer alan topluluğun bile ne kadar kontrolsüz ve duygusal sonuçlara nasıl savrulduğunu anlamak bakımından ibret verici veriler koyuyor önümüze.
AK Parti’ye en muhalif partiye destek vermeyi aklınca “AK Parti ile hesaplaşmak” sanan kafa yapısı, sağlıklı bir sonuca ulaşabilir mi. Ki, “Oyumu falancaya vereceğim” dediği oluşumun sırtında duran ve yargı kararı ile tescil edilmiş hırsızlık mührü var! Say ki, halkın ekseriyeti bu düşüncede. AK Parti’yi tasfiye etmek adı altında oyunu bir alanda topladı. Ya sonra? Kendi eli ile kendi geleceğini karartan birinin söz söylemeye, söylese de ciddiye alınmak gibi bir beklentisi olabilir mi?
Kendisini dönüştüremeyen, şeffaflaşamayan, hesap soramayan ve hep sloganlar taşıtılmış toplumların gelip tosladıkları yerdir burası. Yağmurdan kaçarken doluya tutulmak, elini uzatana kuşku dolu gözlerle bakıp her defasında biraz daha sömürülmek, aşındırılmak böyle bir şeydir.
Bu satırların yazarı, AK Parti politikalarını iki gerekçe ile tutuyor: AK Parti’nin şahsında taşlanan şey halk iradesidir, bu bir. Bir diğeri ise kısa ve orta vadede ülkeyi esenliğe ulaştıracak proje AB’dir. Bu süreçte AK Parti, diğerleri ile kıyas edilemeyecek kadar cesur adımlar atıp sonuçlarını göze alıyor. Bizi alırlar ya da almazlar. Ben bu kısmı ile ilgili değilim. Türkiye, çocuk ölümlerinde en tepelerde, kişi başına düşen milli gelir dağılımında en arkalarda, gelişmişlik endeksinde adına rastlanmıyor. Demokrasi ve insan hakları sahasında oldukça geri. Bu olumsuz tablonun düzelmesi için AB uyum mevzuatı bir vesile olup yılların ihmallerini bertaraf edecek enerjiye dönüşüyor. Demokrasimiz adam gibi olacaksa, insanımıza insan onuruna yakışır bir hayat tanzim edeceksek, acı da olsa, bunun yol haritası AB’dir.
Görülüyor ki, resmi ideolojinin dışında bir başka şeye yaşam hakkı tanımayan anlayışlar, üniversitelerin içini boşaltıyorlar, aydınlar enerjilerini slogan atmakla tüketiyorlar ve ülkenin kaynakları, iş gücü bir zenginleşme aracına dönüşemiyor.
İbretle bakabilenler için sayısız örnekler var. Ve biz ahir ömrümüzde slogan taşımak yerine adam akıllı yaşamak istiyoruz. Güven içinde, müreffeh bir hayat ve geleceğe umutla bakabilen bireyler olarak…
