İspanya tıpkı Yunanistan, Portekiz, İrlanda gibi acı içinde, sıkıntı çekiyor; Avrupa’nın tümü cefa çekiyor ve Kıta’nın emekçileri ıstırap içinde… 19-10-2010, SalıVe tam aksine İspanyol siyaseti ve siyasetçisi, bir kez daha görüldü ki, tıpkı Avrupa’nın öteki siyaset adamları gibi birbirlerini suçlamaya, yalan söylemeye, ortadaki meseleyi birbirleri üzerine yıkmaya devam ediyor; burası anlaşılır ve kesinlikle onlar adına normal görünüyor. Onların ve neoliberal siyasetin, ellerinde bulunan mali alanlarda yüksek faizler uygulayarak neden oldukları ve bizim acısını çektiğimiz krize karşı geçenlerde –genel grevle- sert bir karşılık verilmişti.
Avrupa Parlamentosu’nun seçim kapmanyası ve Avrupa Anayasası’nın kabulü için yapılan referandumdan evvel, güçlü, birleşik, tek para politikasında ve siyasî bütünlük içindeki bir Avrupa adına bütün bu ekonomik karışıklıkların bir öncelik sırası aldığını söylüyorlardı. Bugün bir kez daha anlıyoruz ki bu ideolojik yapıdan yoksun, çapsız ve inançsız siyasetçilerin halîhazırda şöhreti şudur: Avrupa artık bundan böyle yoktur; Uluslararası yasalar çerçevesinde, yasal ve siyasal valığının tartışıldığı 1 Aralık 2009 tarihli Lizbon Anlaşması’na rağmen yoktur!
Avrupa Birliği ve şimdiki halîhazırda olan durum kesinlikle bellidir: Tüccarların Avrupası’na dönüşen, karaborsa spekülatörleri ve çöküş içindeki siyasetçileri yüzünden başlangıçta varolan iyimserlik, eşitlikçi, hâlen açık bir kapı olan tarihi evrime uygun ve bu yapıda bir Avrupa ülkesi ve yurttaşı oluşturmak olasılığı yitmiştir. Kısaca, modern bir konfederasyona bağlanmış toplumsal yapıya uygun siyasi bütünlük, dayanışma ve işçi sınıfı haklarına dayalı bir Avrupa modelinden artık söz edilemez.
Bugünkü Avrupa’nın en sonunda, biz, ekonomik eşitliğin bulunmadığı ve sosyal yardımla desteklenen değil, yüksek borç batağına batmış bir açık, geniş ve büyük pazar olarak kalırız ki böylesi bir ekonomik sistemde zengin daha zengin, yoksul daha yoksul olmaya devam edecektir. Yunanistan, İspanya ve Portekiz, Fransa’yla İtalya’nın iki dudağı arasında kalmıştır: Avrupalı olup Avrupa için hiçbir şey yapmayan bu ikisi ve Avrupa liderleri sonunda Yunanistan’ı yalnız bırakmayı onaylamaktaydı.
Fransa’da Çingenelere karşı, Faslı ve Cezayirli Araplara karşı, Almanya’da Türklere karşı süren yabancı düşmanlığının sınırları belli olmuştur. Bu insanlar ülkelerine, Araplar da Fas ve Cezayir çöllerine gitmeye zorlanmaktadır; şükürler olsun ki Fas ve İspanya ayrılıkçı anlaşmalarla karşılıklı sınır kapatmıştı . Bizim istediğimiz ve beklediğimiz Avrupa bu değildir!
Avrupa, ki emekçilerinin gelirlerinden toplanan ve israf edilen paylarla ayakta durmaktadır, artık gerçek anlamda dayanışmadan yoksun, işçi sınıfının en basit taleplerine gözü kapalı, farklı bir dünya olabileceğini haykıran yurttaşlarına karşı sağırdır. Böyle bir Avrupa zalimce bencildir ve kendi halkları ayağa kalkıp taleplerini dile getirirken duymazdan gelmektedir; o hâlde Avrupa artık yoktur!
