Londra bugün bir çok ulustan insanların, kültürlerin ve dillerin bir arada yaşadığı ender şehirlerden biri. Londra’da bir çok okulda ortalama 35-40 arası değişik dil konuşuluyor. Londra genelinde ise toplamda 250 nin üzerinde değişik dilin konuşulduğu çeşitli araştırmalar tarafında beyan ediliyor. Her dilin en az bir kültürü temsil ettiğini düşünürsek, Londara’nın en az yaklaşık 250 değişik kültürün bir arada yaşadığı bir ortam olarak nitelendirebiliriz. Çocuklarımızda her gün gittikleri okulda bir çok değişik ulus ve dilden öğrenciler ile aynı masa ve sınıflarda bir araya geliyor ve onlar ile eğitim ortamını paylaşıyorlar. Çalışan bir genç ise çalıştığı iş yerinde en azından bir kaç tane değişik kültürden işçi ile bir araya geliyor. Çok kültürlülük en temelde bir zenginlikdir ve öylede görülmesi gerekiyor. Böyle görülmediğin ise bunun kabaca tanımı ister kabul edelim ister kabul etmiyelim ‘ırkçılık’ olarak tanımlanacaktır. Bu haftaki yazımda sizlere bunun çocuklarımıza yansıması ve önemi üzerine birşeyler paylaşacam. Umarım faydalı olur..
Londra’da yaşıyan Türkiye’li ve Kürt toplum bireyleri olarak bir yandan geldiğimiz ülke Türkiye’deki ırkçılıkdan ya da otekişleştirilmekden şikayet ederken öte yandan İngiltere’de yaşıyan diğer toplumlara karşı on yargılı davranıp kimi zaman ciddi ‘ırçklık’ kokan söylemlerde bulunuyoruz. Bu söylerimi en temelde siyahi toplumun bireylerine karşı çok rahat ve çekinmeden yapabiliyoruz. Bunun daha da kötüsü son dönemlerde hükümet ve ırkçı partilerin yaptığı göçmen karşıtı yorumların benzerleri Türkiye’li ve Kürt toplumlar olarak dillendirmekten çekinmiyoruz. Örnek vermek gerekirse toplum fertlerimizin ‘Ya Bulgarlar’in hepsi hırsız’ ya da ‘Romenleri ise almayan dükkanda birşey bırakmazlar’ gibi ya da bu ‘Suriye’li mülteciler gelmesin memleket karışır’ gibi çok talihsiz yorumlar duyup şahit oluyorum. İnsan demeden edemiyor, ne çabuk unuttuk bizlerinde mülteci olduğu ve bu ülkeye ilk geldiğimiz günleri!!
Kendimizi bu ülkeye ait sanmak kendimizin dışındaki halklara karşı ön yargılı davranacağımız hakkını bizlere tanımıyor. Yada çebimizde İngiliz pasaportunu taşımamız bizleri % 100 İngiliz yapmıyor. Kaldıki tarihsel olarakda Ingiltere’nin neredeyse 1950 den itibaren göçmenlerin verdikleri emekler ile inşa edilen bir ülke olduğu, sağlık ve bir çok servis hizmetinin göçmenler tarafından ayakda durduğunu bilmemiz bizlere yardımcı olacaktır. Daha önceki yazılarımda da dediğim gibi çocuklarımız bugün bizlerin, anne ve babaların, bir yansımasıdır. Bu anlamda bizim söyleyeceğimiz yorumlar çocuklarımızın üzerinde direk bir etki yaratıp onlarında okullarında ya da mahellerinde ön yargılı olmalarına hizmet edebiliyor. Bir yandan ırkçılık ve dışlanmaktan şikayet ederken diğer bir yandan da ırkçı ve on yargılı bir nesil yetiştirmek ümit ediyorumki hiç birimizin istediği bir şey değil. Daha da önemlisi istemiyerek de olsa ülkedeki ırkçı partilerin yaptıkları göçmen ve mülteci karşıtı politikaların bir parçası olmamız herhâlde isteyeceğimiz en son şey olur galiba.
Yazımın başında dediğim gibi Londra bir çok kültüre ev sahipliği yapan bir şehir. Çocuklarımızda bu çok kültürlülüğün içinde büyüyüp buradaki hayatın bir parçası olma yolunda eğitim alıyor. Gerek gittiği okulda gereksede çalıştığı is yerinde her toplumu kabul etmeyi öğrenmesi onlar ile ön yargısız bir şekilde hareket etmesi başarı yolunda büyük önem taşıyor. Bunun temellerini verecek olan biz ailelere düşen en büyük görev çocuklarımızın yanında yaptığımız yorum ve söylemler konusunda dikkatli olmamız olacaktır. Onlara diğer toplumlar ile aramızdaki farklılıklardan çok benzerliklerimizden bahsedelim. Komşularımız ile ya da mahellemizdeki diğer toplum ile ilisikilerimizi daha geliştirmek için bir çaba içerisine girelim. Emin olunki bunu gören bir çocuk okula ve çevresine daha farklı bir göz ile bakıp daha da yakın davranacaktır. Mutlu ve yakınlık hiç şüphesiz huzurlu olmayı yane başarıyı getirecektir. Umarım bundan sonra söylediklerimizi bir kere değil iki defa düşünürüz ve bu anlamda vermek istediğimiz mesajı veririz.
