Hürriyet’in kaptanı Ertuğrul Özkök 1 ekim 2009 tarihli “Jurnalci gazetecilere yazıyorum” başlıklı yazısının bir yerinde Özal’la yakınlığını anlatırken şunları aktarıyordu
“Öldüğü güne kadar (Özal’ı.(sb) ne zaman arasam telefonuma çıktı ve onunla bu ilişkim, gazetecilik kariyerimde yükselmeme çok büyük katkıda bulundu.
Ben, bazı gazetecilerin bana “Özköşk” adını takmasına neden olacak kadar Özal’a yakın bir gazeteciydim”
Peki Ertuğrul Özkök’e “Özköşk” yakıştırması neden yapılmıştı?
Gerçekten yakın olduğundan dolayı mı?
Yoksa başka özellikleri de var mıydı?
Hemen o günlere dönüyorum.
Özal son derece zeki, pragmatik ve çevresini son derece iyi kullanma yeteneklerine sahip bir siyasetciydi.
1980 askeri darbesinden sonra hazırladığı ve bir gecede Türk halkının yüzde 30 oranında fakirleştiği ekonomik paketin sorumluluğunu taşırken, yani başbakan yardımcısı iken gazetecileri ele geçirmenin formülünü de keşfetmeye başlamıştı.
Önce başbakanlık muhabirlerine sıcak davrandı.
Onların sorunlarıyla ilgilendi.
Hatta özel hayatlarına kadar vardırdı ve ilişkisini.
Başbakan iken de eşi Semra Özal da devreye girdi.
Karı-koca kendilerini izleyen muhabirlerle adeta “kanka” olmuşlardı.
“Yaşadıklarım-Yazmadıklarım” anı kitabımda da aktardım, 1980 sonrası Özal’ın başbakanlık muhabirlerinden birinin yanağından makas” aldığını tesbit eden fotoğraf karesini gazetelerde gördüğüm an “Şimdi yandık” demiştim.
Bu “yanak”tan “makas” alma, Türk medyasının “bozulma miladı” sayılabilir.
Hele Özal’ın “Türkiye’de 2.5 gazete olacak” demesinden sonra bu “milat” a inanmamak zordu.
Özal tam bir taşra kurnazıydı.
“Çarıklı erkanı harp” dedikleri türden.
Semra hanım ise kadınlardan kurduğu “Papatyalar” ordusu ile kocasına destek veriyordu. Bir yandan da “devre dışı” kalan başbakanlık muhabirlerine “kıyak” çekmeye çalışıyordu.
Başbakanlık muhabirlerine MHP’nin 1980 darbe öncesi genel merkezi olan ve sonradan devletin el koyduğu Bahçelievlerdeki binayı tahsis ettiriyor, derneğin yayınladığı mesleki gazeteye “koltuk” çıkıyor hatta reklamlarına bile aracılık ediyordu bayan Özal.
Yüzde 25 veya yüzde 50 komisyonla ilan temin eden bazı muhabirlerin bu sayede köşeyi döndükleri, dubleks villalara sahip oldukları bile söyleniyordu.
Söylenti yani (!)
Özal ise muhabirleri “devre” dışı bırakmakla kalmamış, Ulusal gazetelerin Ankara Temsilcilerini “muhabir” gibi görmeye başlamıştı.
Gazetecilikteki klasik pramit sistemi adeta tersine çevrilmişti mesleki açıdan
En alt kademede yer alması gereken muhabirlik adeta bitmiş, temsilciler “muhabir” olmuşlardı.
Başbakanlığı döneminde, gazeteci takımının aleyhte yazacaklarının önünü kesmek için, değişik oyunlar oynama gereğini duymuştu Özal.
Önce gazetelerin taşra baskılarına ulaştı.
Yani ilk baskılarda hakkında çıkan aleyhteki yazıları erkenden öğrenmeyi başardı.
Taşra gazetelerine “rica” ile ulaşmak güçtü ama gerçekleştirdi.
Hem de Ankara temsilcileri sayesinde.
Ondan sonrası kolaydı.
Muhabirler, haberi yazanlar, emekciler, kendisini 24 saat izleyenler hiç önemli değildi Özal için. Suyun başını tutanları ele geçirmek varken, Özal’ın baldırı çıplaklarla (!) ne işi olabilirdi ki?
Özal her türlü haberi, yazıyı, yorumu okuduktan sonra aleyhta olanların değiştirilmesi veya yumuşatılması için nereye telefon açacağını biliyordu artık.
Temsilcilere.
Patronlar, ya da genel yayın müdürleri de artık Özal’ın umurunda değildi sanırım.
Yaşayanlara herkes sorabilir, araştırabilir. Bütün bunlar sır değil artık…
Hatta o dönemim muhabirleri şimdilerde iyi mevkideler.
Kimileri ulusal gazetelerde, kimileri televizyonlarda üst yönetici. Hatta Ankara Temsilcisi çoğu. Ya da yazar.
Bütün bunlar yaşandı.
Özal’a teslim olan Ankara Temsilcileri ve bir kısım yazarlar sayesinde Cumhurbaşkanlığı Köşküne yerleşmeyi başardı sayılır rahmetli Özal.
Köşkten de aynı taktikle gazetelerin yayınlarına yön vermeye, temsilcileri ise yönlendirmeye devam etti.
Ta ki ölene kadar.
O öldü.
Özköşkler ve “gibi”leri kaldı yadigar.
(son)
