İktidarı hedefleyen partilerin “öteki” saydıkları topluluğu “ihanet”le suçlamaları eğer cehalet ve tez canlılıkla izah edilemeyecekse bu düpedüz ülkeyi kamplara bölme eylemidir ve ağır bir vebaldir. Düşünün…Yan yana duran iki vatandaştan biri, parti liderinin ağzı ile konuşacak olsa arkadaşını hain ilan edecek! Aynı havayı teneffüs eden, kader birliği içinde olan toplumun bir kısmı satılmış, dönek, bunların karşısında yer alanlar ise kendilerini ülkeleri adına fedakarlık yapan kahramanlar sayacaklar. Akıl, sağduyu, sorumlu siyaset anlayışı bunun neresinde?
Türkiye, bu kamplaşmaların bedelini oldukça ağır ödedi. Binlerce gencimizi kaybettik. Ülkenin enerjisi boşa gitti ve yönetimi devralan askeri idareler, devlet yanlısı ya da karşıtı, komunist ya da ülkücü ayrımı yapmaksızın herkesin canına okudu. Kaderin garip cilvesine bakın ki, CHP, sağı devlet yanlısı olmak, devlete sığınarak solcu gençleri öldürmekle itham ederken; Ülkücü camianın CHP’ye yönelik itirazında ise, “Bunlar komunist, ülkemizi Rusya’ya peşkeş çekecekler” iddiaları vardı ve her fırsatta “Komunistler Rusya’ya!” diye bağırıyorlardı. Dünün iki düşman kampı, bugün aynı yanlışı “AK Parti’ye karşı olmak” düzleminde sürdürüyorlar.
Şayet…bu kadim topraklarda 23 Temmuz sabahı da yaşam devam edecekse ve biz ,dünya görüşümüz ne olursa olsun, birlik ve beraberlik içinde kaldığımız yerden devam etmek gibi bir zorunlulukla karşı karşıya isek; insanları “hain” ve “kahraman” diye ayırmaya pek hevesli siyasilerin ne denli tehlikeli bir oyun oynadıklarını varın siz hesap edin.
İlk duyulduğunda kulağa hoş gelen ve mutsuz kitleleri isyan dalgası ile kuşatan bu gerilim üreten tarz, 23 Temmuz sabahı Türkiye’ye kırgın, kamplara bölünmüş, hırçınlığı nedeni ile yalnızlaşmış bireyler armağan edecektir. Üstelik bunca koparılan gürültü karşısında iktidar katı değişse bile ülkenin genel gidişatında bir iyileşme görülmeyecektir. Kimse hayal dünyasında yaşamıyor, yaşamasın! “Tam bağımsızlık”, “lider ülke” gibi sloganlar altında hayata tutunmaya çabalayan, yiyecek ekmek bulamayan, önemli bir bölümü “fakir” ve “açlık sınırında” duran insanların umutlarını sömürmesin. 23 Temmuz’a büyük beklentilerle girmeyi düşünen ve belki de hayata bağlılığın son halkasında yere en yakın duran bu insanlara karşı daha anlaşılır ve makul vaatlerde bulunsun. İnsani gelişmişlik endeksinde 96. sırada, çocuk ölümlerinde en tepede yer alan bir ülkede kimi siyaset esnafı, işe, “lider ülke” diye başlıyorsa bu işte bir anormallik var demektir. Bu anormalliği ne marşlarla örtebilirsiniz ne de heyecan uyandıran melodilerle.
CHP’den hiç hazzetmem ama bu partide sağduyudan yana, birikimli ve iyi niyetli insanların var olduğunu biliyorum. Deniz Baykal’ı aşsalar çok şey değişecek. MHP’ye hiç sıcak bakmadım yaşamım boyunca ama orada kendisini ifade eden arkadaşlarım var ve iyi şeyler düşündüklerini biliyorum. AK Parti ile organik bir ilişkim yok, mevcutlara kıyasla başarılı bir ekip olarak değerlendiriyorum. Keza diğer siyasi partilerle olan mesafem de üç aşağı beş yukarı böyledir. Siyaset yelpazesinde CHP bir ihtiyaçtır, MHP, bir boşluğu doldurur, AK Parti ve diğerleri de öyle. Ne benim hazzedip etmemem ne de bir başka sebep bahsi geçen partileri yok sayma ve aşağılama hakkını bana ya da bir diğerine vermez. Sabah hayata karıştığımda kimi ekmeğimi pişirir kimi şehri imar faaliyeti ile meşguldür kimi bir başka şeyle. El sıkışır, hal hatır sorar, dertleriyle dertlenirim. Belki de en hüzünlü anımı mensubu olduğu siyasi partiden hiç hazzetmediğim bir dostum ile paylaşırım. Partililik olgusu, beşeri münasebetlerimizde bu denli girift bir yer edinmiştir. Ankara’da görkemli saraylarında memleket hayrına siyaset ürettiğini sanan mahfillerin bu bakış açıları yok! O nedenle de acımasızlaşıyorlar. İktidar katına çıkabilmek karşısında kendilerinden geçip böyle işkembeden sallayarak memleketi karanlık noktalara doğru sürüklüyorlar. Yazık, çok yazık bu ülkeye…
