Ankara’da seyirciler dışında kimsenin maça hazır olmadığı maçın birinci dakikasından belli oldu. Saha kenarında oturanların maçı bir tiyatro havasında izlemesi maçın gidişatı hakkında bir öngörü verdi hepimize. Ligde son üç haftada aldığı sonuçlarla şampiyonluktan söz edemez hale gelen G.Saray, ligin sonuncusu olması herkes tarafından şaşılarak yorumlanan Hacettepe’ye 2-0 yenildi.
Kadro yapısı ve yeterliliği üst düzeyde olan ancak futbol tabirinde deneyimli manasına gelen kaşarlaşmış futbolcuların gençler karşısında yetersiz kalarak takımdan kesilmeleri takım içinde ki huzursuzluğun başlamasının sebebi oldu. Teknik direktör değişikliği ile süren gerilim ve şampiyonluğun matematiksel olmasa da futbolcuların kafasında bitmiş olması stresin hat safhaya çıkmasına sebep oldu.
Federasyon ile çekişmesi ve yaptıkları toplantılardan sonra hak mahrumiyeti cezası alan başkan Adnan Polat ise bu olumsuz havayı daha da geniş bir cepheye yaydı. Spor kamuoyundan da tepki toplayan bu gereksiz diyalog, takımın içinde bulunduğu başarısız durumu ve yaşadığı sorunların sebebini dışarıda aramanın gereksizliğini ve ucuzluğunu ortaya koydu.
Futbolcu yetiştirmede son senelerde rakiplerine büyük fark atan Sarı Kırmızılılar, kendi evladımız dediği futbolcuların sahada gösterdiği performansı yeterli bulmayınca tarnsfer yapma ihtiyacı duydu. Bu durum Ankarada açıkça görülüyordu. Sahada dolaşan genç futbolculardan Sabri yerinin alışıldığı şekilde hakkını veremeyenlerin başında geldi. Elbette başka bir sorun ise teknik direktör Bülent Korkmaz’ın her maç aynı üçlüyü farklı sıralarla oyuna sokmasıydı. Onun futbol anlayışının G.Saray gibi bir camia için yetersiz olmasından kaynaklandığı düşüncesindeyim.
Son olarak sahada performansı ile göz dolduran Hacettepe’li Zoko ve Orhan Şam maçın akıllarda kalan oyuncuları oldular.
