İktidar partisi AKP’nin flamaları ortada yoktu ama Vilayet binası önünde toplanan kalabalık, kurdela kesme ve toplu açılış töreninin ve dinlemeye hazırlandıkları konuşmanın ne anlama geldiğinin, cumhurbaşkanının kimden taraf, kime karşı olduğunun kuşkusuz farkındaydı.
Doğduğum kentin ana meydanına, Cumhurbaşkanının konvoyundan yaklaşık bir saat önce vardım.
Otobüslerle getirilen erkek, kadın ve çocuklar, aramadan geçirilip kordon altındaki meydana sokulmadan önce, ellerine sopalara takılmış Türk bayrakları tutuşturuluyor, bazılarına da 10 lira karşılığında cumhurbaşkanının keskin bakışlı bir resminin nakşedildiği, futbol taraftarlarının taktığına benzer kırmızı atkılar satılmaya çalışılıyordu.
Çok sayıda kişinin üzerinde Uşak belediyesi yazan beyzbol şapkalarıyla gelmiş olduğunu farkedince, yerel yönetimin çalışanlarını miting alanına zorla mı gönderdiğini merak ettim. Bazıları işten buraya gönderildiklerini kabul ederken kimileri yanıt vermeyi redetti. Bir belediye işçisi de, sahnenin önünde kadınlara ayrılan özel bölümü işaret edip, yanlış yerde durduğumu söylemekle yetindi.
Sahnedeki takım elbiseli resmi amigo, kalabalığı, ara sıra ellerini havaya kaldırıp Filistin’de, Kudüs’te, Bosna’da ve Myanmar’daki Müslümanlara destek olmaya davet ediyordu. Var gücüyle bağıranlardan kaçının Myanmar’ın nerede olduğunu hatta ne olduğunu bildiğini düşünmeden edemedim.
Yağmur ne zaman sağnağa dönüşse, meydandakilere, Dombra diye bilinen Orta Asya folk türküsü söyletiliyordu. Yüksek Seçim Kurulunun Erdoğan’a güzelleme şeklinde uyarlanan bu türkünün kampanya sırasında kullanımını yasaklaması, anlaşılan Uşak’ta kimsenin umurunda değildi.
Erdoğan’ı dinlemeye gelenler, kurdelanın neden yeni Devlet Hastanesinin açılışından üç ay sonra ve seçimden 10 gün önce gerçekleştiğini sorgular gibi de görünmüyorlardı.
Cumhurbaşkanı, basireti ve ferasetiyle her defasında ihanet şebekelerine büyük bir ders verdiğini söylediği Uşak halkına, tam 55 yıl önce 27 Mayıs’ta gerçekleşen 1960 askeri darbesini hatırlattı ve darbe sonrası asılan zamanın başbakanı ve bakanlarını yadederken ana muhalefet partisi CHP’yi hedef aldı.
Bütün tarihi belgelerin tersine, zamanın başbakanı Adnan Menderes’in asılmasını isteyen kişinin, ülkeye çok partili rejimin gelmesine öncülük eden ikinci cumhurbaşkanı İsmet İnönü olduğunu iddia etti.
Meydanı dolduran kalabalık, hevesle İnönü’yü yuhaladı.
İşte o an, çoçukluğumda büyüklerimin ‘1959 yılının utanç verici günü’ diye anlattıkları olayı anımsadım. Demokrat Parti yönetiminin son aylarında Uşak’ı ziyaret eden İsmet İnönü’ye karşı Uşaklıların nasıl kışkırtıldığı, İnönü’nün nasıl devletin korumasından yoksun bırakıldığı ve başına atılan taşla yaralanmasının hikayesini merak edenler, Dr Mehmet Karayaman’ın son derece aydınlatıcı ve benim de bizzat tanıdığım kişilerin görgü tanıklığına dayandırdığı makalesini okuyabilirler.
Recep Tayyip Erdoğan, bayrak sallayan, dombra nameleri çağıran Uşaklılara, kendinden önceki cumhurbaşkanlarından birini yuhalattıktan sonra , sözü günümüzün düşmanlarına getirdi.
Defalarca reddetmelerine ve açıklama yapmalarına rağmen, Mısır’ın devrik başkanı Mursi’ye verilen idam cezasını ima ederek kendisine saldırdıklarını ileri sürdüğü Doğan Medya grubuna yönelik eleştirilerini dile getirdiği sırada, Resmi Gazete de Doğan grubunun devlet ihalelerine katılmaktan menedildiğini ilan ediyordu.
Cumhurbaşkanının Papa ile Diyanet İşleri Başkanını kıyaslayan, lüks otomobil ve özel uçak kullanımına ilişkin yorumlarda bulunduğu sözlerini kafamda evirip çevirmekteyken, birden, milletin iradesine göz diken, 15 bin kilometre öteden Türkiye’nin reisi cumhuruna parmak sallayanlardan bahsettiğini duyup irkildim.
Cumhurbaşkanı Erdoğan ‘ Eyyy New York Times’ der, ‘ücretli şarlatanlardan’ bahsederken bir kez daha meydana baktım.
Islanmış ayakları üzerinde üşüyerek bekleşen hemşehrilerim ‘yuhhh’ diye bağırıyordu.
