İnsan 25 yıllık arkadaşını yitirince toparlanamıyor. THKP-C’den Kurtuluş’a, Sosyalist İşçi’den DSİP’e bu uzun yolculuğunda sevgili Tarkan kıymetli bir miras bıraktı sevenlerine.
Onu 80’li yıllarda Londra’da tanıdığımda ülkeye giremiyordu, IFMC Başkanlığım döneminde İktisat Dergisi sorumluluğunu arkadaşları üstlenmiş, onlara büro tahsis etmiştim, o gün bugündür siyasi pratik bizi hep sokaklarda, etkinliklerde yan yana getirdi. Birlikte KÜRESEL BAK’ın kurucuları arasında yer aldık. Marksizm Günleri başlı başına bir gelenek oluşturdu, kimler geldi geçti oralardan, Orhan Pamuk’tan, Hayri Kozanoğlu’na, A. Callınıcos’tan, Sebahat Tuncel’e farklı eğilimler önemli katkılar sundular.
Somut sorunların somut tahlilinde, nispı reformlar ve demokrasi için adım atmanın en devrimci iş olduğunu ortaya koyan Doğan, özellikle Kürt sorununda bildiğimiz yarım ağız siyasetler karşısında farkını koymuştur. Enternasyonalizm denilince kimse itiraz etmez, ama Papua Yeni Gine’den, Tasmanya’ya her konuyla ilgilenenler, iş burunlarının dibindeki Kürt meselesine gelince bir türlü görmezler, bin dereden su getirirler.
O Ermeni meselesinde de en net tutumu almış, 24 Nisan anmalarında yer aldığı gibi her zaman kararlı bir duruş sergilemişti. Bu anmalarda ulusalcılar, acısı büyük Ermeni ailelere hakaret sallarken, bizler hep birlikte olduk Rakel Dink ve arkadaşlarıyla. Dink davalarında, burada açılacak bir gediğin sistemin pisliklerini temizleyeceğini Doğan gördü. O yüzden Veli Küçükler, Çetin Doğanlar dururken, enerjilerini bizleri eleştirmekle tüketen bu Ergenesol çevrelerini anlamak söz konusu değildi. O bütün bu tezatlara karşın solun kemalizmi aşması kararlılığından vazgeçmedi.
Anayasa değişikliklerinden, darbecilere karşı tutuma değin statükocu güçlere karşı aldığı tutum kadar, AKP’nin neoliberalizmine karşı izlediği hat arkadaşlarının hep pusulası oldu.
Seyfi Ongider’in anma toplantısında hatırlattığı gibi Kurtuluş hareketinin 1971 eleştirisi üzerine sınıf eksenli mücadeleye yönelmesinde onun yine özel bir yeri olmuştur.
Özgürlükçü sol müktesebatın oluşmasında çok önemli katkılar sunduğunu çalışmalarını takip edenleri bilir. O bir özgürlükçü solcuydu, 21. yüzyılın siyasetçisiydi. Geçmişin değil geleceğin sosyalistiydi. Tam da bu yüzden galiba umut doluydu.
Solda kitlesel bir parti yaratılmasına inancını korudu ve gerek 2007’deki solun ortak adaylık çalışmasına, gerek de bugün HDP’de cisimleşen birleşik cephe partisi çalışmasına hep inandı ve bu mücadelenin mütevazı bir neferi oldu. Kamuoyu onu bir teşkilat lideri olarak bilir, ama o THKO kurucularından Mehmet Asal’ın deyişiyle, bu topraklarda az bulunur cinsten “bir çelebi insandı.â€
Sakin tabiatlı bir insan olarak bilinir ve o sakin konuşma tarzıyla girdiği polemiklerde hep farkını ortaya koymuştur, ama onun bazen yanardağ gibi patladığına da tanık olmuşumdur.
Karacaahmet’te nasi önünde ve anma toplantısında zaman zaman çok sert ayrışmalar da yaşadığı Kurtuluş hareketinin bütün önder kadrolarını görmekten çok mutlu olduk. Her zaman belirttiğimiz gibi umarım başka zamanlarda da siyasi kadrolar musalla taşı dışında yan yana gelme becerisini gösterebilir. Doktriner meselelerde anlaşamayanların somut pratiklerde yan yana gelebilmesi kitlesel sol parti arayışlarının da ancak yaşamdan beslenerek gerçekleşebileceğinin kanıtıdır.
Engels sevgili dostu Marks için mezarı başında, “O her şeyden önce bir devrimciydi†demişti. Doğan Tarkan da tüm yaşamı boyunca devrimci bir mücadele politikası ve pratiği içinde oldu. DSİP merkez komitesi toplantısına giderken son nefesini yine yollarda verdi.
Angelopoulos, Leyleğin Eksik Adımı filminde: “Bunca gürültü içinde, bazen yağmurun ardındaki müziği duymaktan daha önemli bir şey yoktur†diyordu. Ölüm karşısında insan hep keşkeleriyle baş başa kalıyor; keşke, keşke… diyoruz, ama artık geriye dönüş söz konusu değil; belki de geride kalan o hoş sedanın kıymetini bilmek gerek. Günlük hayhuy içinde ıskaladıklarımızda yatıyor belki de hayatın gizemi.
Sevgili dostum ve mücadele arkadaşım Doğan Tarkan’ı saygıyla anıyorum.
