AKP, yedi yılı aşkın iktidarı süresince bir çok ilk’e imza attı.
Birilerinin yapması gereken ama yapmadığı sorunları gündeme taşıdı.
Geçmiş iktidarların beceremediği bakir alanlara girdi.
İyi ya da kötü…
Yanlış ya da doğru…
İyi veya kötü, halkın desteğini almak için mayınlı alanlara da girmekten geri kalmadı.
Amma…
Statüko zaptiyeleri, müesses nizam koruyucuları, laikler ve bazı elitler AKP’yi ilk saniyeden itibaren içlerine sindiremediler.
Bu partinin ağır topları, ağızlarıyla kuş tuttular ama mufalefete de ana muhalefete de inandırmaları mümkün olmadı.
Sağcıydı, solcuydu, faşistti, dinciydi, muhafazakardı, laikti diye bakmadan günde en az 15-20 gazetede haber ve makale okumaya çalışıyorum.
Böylelikle bir senteze ulaşmaya çalışıyorum.
Yerlisini okuyorum, yabancısına göz atıyorum.
Böylesine ikiye bölünmüş bir medya tablosunu hiç yaşamadım.
Bırakın medyayı demokratik açılımı savunduğum için, kapı komşumla, can arkadaşlarımla, yakın dostlarım hatta akrabalarımla ayrı kulvarlara düştüğümü farkettim.
Ne oldu da, demokratik açılım böylesine beklenmeyen uçurumların oluşmasına yol açtı?
Ne oldu da, içinde ne olduğu belirsiz öneriler tu-kaka edildi.
Demokratik açılım bana göre sadece Kürt sorununu aşmak, kan dökülmesini önlemek değil.
Demokratik açılım Anayasanın değişmesi demek.
Faşist 12 Eylül Anayasasının sil baştan yapılması demek.
Zorunlu din eğitiminin kalkması demek.
Silah zoruyla iktidara gelmenin yolunun kapanması, yani darbecilerin çanına ot tıkamak demek.
Darbeye teşebbüs edenlerin gelecekleri artık kararacak demek.
Barış demek.
Kardeşce birlikte yaşamak demek.
Etnik grupların birbirlerini kabul etmesi, hazmetmesi demek.
Ülke ekonomisinin rayına girmesi demek.
Bölgelerarası haksızlıkların, dengesizliklerin giderilmesi demek.
Tartışmalardan anlıyorum ki, eğer demokratik açılımı dini referansı ağır basan AKP değil de, CHP veya DSP yapsaydı ülke böylesine gerilmezdi.
Hele hele CHP Genel Başkanı Deniz Baykal bu denli sertleşmeler yaşanmazdı.
Bence ülkede tansiyon bu denli yükselmezdi.
Bence bu tarihi sürece ne dinciler, ne muhafazakarlar, ve ne de milliyetci geçinen kafatascılar böylesine sert ve peşin hükümle karşı çıkarlardı.
Belki bir ik çatlak ses çıkardı hepsi o.
Talihsizlik AKP’nin kimliği.
Şanssızlık, AKP’ye önkabulle yaklaşılması.
Gerçek olan şu ki, AKP’nin sandıkta elde ettiği başarının hazmedilememesi.
Umutsuz olmamak gerek.
Ben hala demokratik açılımın ülkeyi esenliğe çıkaracağına inananlar safındayım.
Zaten 1960’dan bu yana safım değişmedi ki…
Kıblem keza…
