Ekmek savaşları…

Ne zaman belediyenin halk ekmeği satan büfelerin önünde kuyruklar uzar, ben anlarım ki enflasyon etkisini göstermeye başlamıştır.
Benim enflasyon, hayat pahalılığı göstergem kuyrukların giderek uzamasıdır.
İnsanların erken saatlerde kuyruğa girip üç kuruş ucuza gelen belediye ekmeğini kapışmalarıdır.
Yine kuryuklar uzadı..
Mart ayında büfe sahibinin suratı asıktı, şimdi gülüyor.
Fakir fukaranın kuyruğa girmesi demek, büfe sahibin fazla kazanması demek.
Birileri ucu ucuna yaşamaya çalışırken, diğerinin fazla ekmek satarak kazancını arttırmasını anlamak mümkün.
Ben ise kuyrukların neden uzadığını bilirim.
Devlet İstatistik Enstitüsünün tüfe-tefe fiyat arştırmalarına da inanmam.
Bilimsel araştırmadır, inanmamız gerekir ama ben inanmam.
Gerçek gösterge değildir enflasyon oranını piyasadan öğrenmek.
Nelere göre, hangi paritelere göre araştırma yapılmasına bağlı olsa da, tüketicinin nabzını veren kuyruklardır bence.
Çankaya’nın tepesinde.
864 rakımlı tepenin doruğunda kuyruklar uzamışsa, ben anlarım ki diğer ilçelerde, kentin varoşlarında bu kuyruklar katbekat artıyordur.
Zamanında biriktirebildiği küçük tasarruflar ve aldığı ikramiye sayesinde sadece bir ev edinmiş üst derece bürokrat emeklileri, kapıcılara tenbihlerler herhalde “Bana sabah iki ekmek al ama belediye ekmeği olsun” diyorlardır herhalde.
Mahallenin bakkalından l0 kuruş ucuza satılan ekmeklerden istemek zorundadır emekli memurum, emekli işcim,
dulum ve yetimim.
Çünkü enflasyon kapıyı çalmıştır.
Ben ekmek kuyrukları uzadığında, sosyal patlamaların işaret fişeğinin ateşleneceğinden korkarım.
Mısır’da ekmek için patlak veren sokak savaşlarının bize sıçramasından da korkarım.
Düne bakarım, 1980 öncelerine giderim.
“Dünyada kendi imkanları sayesinde aç  kalma riski olmayan 7 ülkeden biriyiz” diyen siyasetciler gelir gözümün önüne.
O gün ne kadar sevinmişsem, bugün o kadar hüzünlenirim.
Kuyruklar beni korkutur.
Ekmek kuyrukları daha çok korkutur.