ERİK AĞACI
Çocukluğumu yaşadığım
Yerlere gittim arkadaşla.
Anlattım gezerken,
Çimen kokan tepeleri,
Baharda açan papatya, bal çiçeklerini.
Oynarken ,yanından ,sana hiç aldırmaksızın,
Bir inek geçer bütün kokusu,
Buraları benimde diyen edasıyla.
İlkbaharda mantar toplayan ,kadınların sohbeti.
Annemin tulumbadan su doldururken çıkardığı ses.
İşte böyleydi çocukluğumun geçtiği
Yer dedim ona.
Biliyordum buraları böyle bulacağımı
Ne papatya, ne bal çiçekleri, ne inek kokusu.
Değişen her şey gibi istanbul’da
Değişmiş buraları da .
Hatırlamaz beni şu yürüdüğüm toprak,
Tırmandığım erik ağacı, büyük bir iştahla.
Ve kopardığım erikleri yerken,
İşte şu camdan in ağaçtan seni haylaz diyen
Nasuh amcanın sesi.
Kalmamış hatıralarımdan bir şey,
Silip gitmiş yeni hayatlar, yeni mekanlar.
Gülümsedim dönüp ona.
Sende belki geçmiş olacaksın,diye geçirdim içimden.
Gülümsedi o da bana.
Belki de aynı hislerle ilerledik.
Geçmiş olacak geleceğimize .
Hülya Tulumbacı
