Sevgili Emeç,
Türkiye’nin gelmiş geçmiş en iyi gazetecilerinden biriydin ve en iyi dergicileri arasında tartışılmaz yerin vardı.
Ben seni zaten Hayat Mecmua’sından adını duydun ve tanıdım.
1965 sonrası gerek dergicilik ve gerekse gazetecilik alanında süratle yükselirken “takım çalışması”na çok önem verdiğini duymuştum.
Hürriyet’in tepe yönetimine getirildiğinde hemen “takım” kurmaya gayret ettin.
Ankara Bürosu oldukça karışıktı.
Rahmetli Nezih Demirkent, Ülkü Arman’ın ayrılmasından sonra Ankara Haber Merkezini bir türlü toparlayamamıştı.
İşte böylesi bir kaosun yaşandığı dönemde Ankara’yı yeniden dizayn etme sorumluluğu sana geçmişti.
Ankara temsilciliği için çok araştırma yaptığını biliyorum.
Ama kararı tek başına verdin.
Erol Simavi de Kışlalı adına itiraz etmedi.
Her kafadan bir ses çıktığı sıralarda Mehmet Ali Kışlalı’nın temsilciliğe atanacağı haberi bomba etkisi yapmıştı çalışanlar arasında.
“Ankara’da bula bula askeriyeci Kışlalı’yı mı buldu” diye tepki aldığını hatırlıyorum.
Askeriyeye yakın, üstelik ABD’ye daha yakın Kışlalı’nın geçmişini bilenler, daha koltuğuna oturmadan tepki verdiler “Biz bu adamla zor çalışırız”diye.
Ankara’ya geldin. Verdiğin kararı çalışanların yüzlerine söyledin.
Otoriter görüntünü, sevecenlikle, güler yüzlülükle kapatmasını bilen nadir kişilerden biri gibiydin.
Kışlalı’nın arkasında ısrarla durdun.
Bana da sormuştun “Haber merkezinin tepkisi devam eder mi” diye.
Devam edeceğini, tadsız bir döneme girilebileceğini söylemiştim.
Hürriyet tepe kadrosunda idari yönetimden sorumlu Arda Gedik, Ankara İdari Temsilci Ergin İnaç da, Kışlalı’ya karşıydılar ama sana belli etmiyorlardı.
Ankara’da çalışanlara gaz veriyorlardı devamlı “ Bu iş Kışlalı ile uzun sürmez çocuklar, siz çalışmaya devam edin, biz arkanızdayız” sözleri günlerce işlendi.
Ben haber merkezinin başında denge rolünü üstlendim, görevimi yapmaya çaşıştım.
Kışlalı son derece disiplinli, otoriter, sağlığına ve yaşantısına düşkün, zaman zaman sinirli olduğu için çalışanların düzeyine inmekte güçlük çekti.
Olmadı, olamadı.
Bir çok tadsız olaya rağmen Kışlalı uzun süre koltuğunu korudu.
Tabii senin sayende.
Sen getirdiğin adamı terketmedin, ama belki de ilk kez “takım ruhu” Kışlalı yüzünden kayboldu.
Zaten büroda geçmişten gelen eski bir takım vardı.
Kışlalı da kendi takımıyla gelmişti büroya. Özel kalemi, ofıs boyu, şoförü vemuhasebecisiyle birlikte yerleşti Rüzgarlı Sokaktaki Hürriyet’in üst katına.
Bir tek halayıkları eksikti Kışlalı’nın.
Fikir işçisi yani muhabir takımında ise Can Dündar, Artun Ünsal, Jale Ersoy, Emine Top, Celal Kazdağlı yer alıyordu.
Bu iki grubun yanında rahmetli Yavuz Gökmen’in haber merkezinde gençleren kurduğu “gizli takım” vardı ki, Kışlalı’nın müthiş karşısındaydılar.
Benim ancak dört ay dayanıp, haber müdürlüğünü bıraktığımı öğrendiğinde Ankara’ya alel acele gelişini, benimle iki saat süren görüşmeyi saniye saniye hatırlıyorum.
Kışlalı’lı ile olamayacağını tek tek olaylarve örnekleriyle anlatmama rağmen, benim yaşça küçük olduğumu hatırlatıp “Yarın sabah masanda olacaksın ve Kışlalı’dan özür dileyeceksin” demiştin.
Ben “Kesinlikle öyle bir şey olmayacak” deyince sinirlenmiştin:
“Bak kardeşim, bu direnişi kırmak için elimden geleni yaparım. Klikleri bertaraf etmek için kimsenin gözünün yaşına bakmam. Kışlalı devam edecek”.
Nitekim söylediklerini yaptın.
Yıllar süren tartışmalar, kavgalar, sürtüşmeler sonucu üç aşamalı tasfiye planını uygulamaya koydun.
Ne kadar klik varsa kapının önüne koydun.
Amma…
Emin Çölaşan’ın gazeteye başlaması, ardından Kışlalı’ya karşı son direniş dalgasının başlatılması karşısında fazla direnmedin ve sonunda Kışlalı’nın ipini çektin.
İş işten geçmişti.
Yıllar yitirilmişti.
Ve yeteri kadar yıpratılmış oldun.
Bu sana göre bir hata değildi belki.
Kararlılıktı.
İlkeli durmaktı.
Olabilir, yorum yapmam.
Ancak esas hatayı daha sonra yapacaktın…
Bunu sen mi yaptın, Erol Simavi mi hataya sürükledi, yoksa Belma Simavi mi etkili oldu, onu da anlatmadan edemeyeceğim.
(devamı var)
