Gezi ve Biz

Seçimler yaklaştıkça siyasetteki çirkefleşme, siyasetin siyasetsizleşmesi had safhaya çıktı.
En son İP’nin piyasaya sunduğu Öcalan kolajı, barış karşıtlarının rahatsızlığını kanıtlıyor. O kasette varolan tek doğru Öcalan’ın sorgucularla kafa bulduğu gerçeğinden başka bir şey değildir. Barış gelecek diye kafayı yiyenlerin telaşını olumlu karşılamak gerekiyor.
Geçenlerde Ermeni ailelerin de katıldığı bir toplantıyı basan İP, liderlerinin dışarı çıkmasını, bizlerin içeri girmesini savunmuş. Hak, adalet, demokrasi anlayışları bu kadar işte. Herkese adaleti, hakkı ve hukuku savunmak akıllarından bile geçmiyor.
Habur kapısına gerillaları karşılamaya gittiğimizde ancak bir avuç aydınımızı dahil edebilmiştik. Benzer ulusalcı yurttan sesler korosu, o zaman da çileden çıkmıştı. Bu zararlı ot gübrelemeyi marifet sayanlara dikkat etmek gerekir.
Zaman zaman solun tüm renklerini bir araya getiremediğimiz için sitem aldığımız olmuştu, buyurun siz gerçekleştirin bu nafile işi. Seçimlerdeki tutumlarını görüyoruz. Herkes doğal olarak kendi benzerinin yanına gidiyor.
Toplumsal olayların birdenbire başladığını zanneden metafizik yaklaşım sahipleri, süreç analizi yaptıklarında daha nesnel değerlendirme yapabilirler. Toplumsal olayların demlenmesini sağlayan süreçleri anlamadan, nokta analiz yaparsanız siyaset de sizi noktalar. Gezi’de gördük, 3 Ekoloji Dergisi’nin Gezi özel sayısında çok iyi özetlendiği gibi, 2 yıl önce Yeşilev’de arkadaşlarımızın başlattığı çalışmalar, Taksim meydanında bir avuç insanın sürdürdüğü imza kampanyalarından, bizim de katıldığımız çağrı videolarına değin çabalara karşın uzun süre kamuoyunun ilgisini çekememişti.
Okuduğunu anlamada dünyada 41. sıradaymışız, o yüzden bu deneyimleri yazılı hale getirmek yeterli olmayabiliyor. Bir süreç popülerleşince herkes o sürecin parçası olur, zor olan hiç kimsenin dönüp bakmadığı zamanlardır. Emme basma tulumbaya su koyacaksınız ki sular gürül gürül aksın, akan su kaynağını bilmese de olur.
İnternet yasaklarından, 1 Mayıs kutlamalarına alan yasağına değin uygulamalara tepkiler birikerek ortak bir patlamaya yol açtı. Ağacıma, meydanıma, internetime, hayatıma, adayıma karışma diyenlerin çığlığına kulak vermeli.
Birinci tekil şahıs “ben” siyasetine karşı, birinci çoğul şahıs “biz” siyasetinin önemini gösterdik. Karınca kararınca katkı sunan herkes o ortak “biz”in örgütlenmesinde katkı sunarken, seçimler yaklaşınca ortalıkta gözükmeyen ne kadar aday varsa, Gezi hikâyeleri anlatmaya başladılar. Beş benzemezin birbirini daha iyi tanıdığı Gezi sürecinde, ulusalcı çevrelerin bir türlü içine sindiremediklerini, 6 Haziran tarihli Özgür Gündem gazetesinin 1. sayfasındaki HDP kortejinin fotoğrafı özetliyor. Bakınız: http://www.haberbank.com.tr/gazete-mansetleri/ozgur-gundem/2013-06-06. Bugün hala malum ulusalcı çevrelerin o ortak “biz”in içinde kimlerin dahil olup olmadığı konusunda nafile spekülasyon yapmaları sebepsiz değil. Herkesin Gezi’si kendine deyip de geçebiliriz. Ama ağacıma karışma diyenler bugün adayıma da karışma diyerek, kendi adaylarını kendi saptayabiliyorsa, bu Gezi ruhunu kimin içselleştirdiğinin kanıtıdır. Seçimler yaklaşırken, il ve ilçelerimizde adaylarımızı kendimiz belirledik. Eşbaşkanlar adayları tanıtmaya değil, tanımaya geldiler. Bunun politik kültürümüzde önemli bir fark olduğunu görelim.
Fikrin kendisinden çok fikir sahipleriyle ilgilenenlerin fikirsizliğine mahkûm değiliz. Gezi’de tabii ki farklı eğilimler yan yana geldiler. Gezi’nin bir Alevi kalkışması olduğu suçlaması da doğru değil. Sünnisi, Alevisi, agnostiği, Kürdü, Türkü, emekçisi, orta sınıfları, herkes oradaydı. Meydanda konuşma yaptığım gün Kandil olduğu için herkesin kandilini kutlamış ve “Her yer Kandil, her yer direniş” sloganı attırmıştım. Kandillerin aynı zamanda haksızlığa, kibre itaatsizlik olarak algılanması gereğine vurgu yaptık.
Siyasetteki yozlaşma ve lümpenleşmeyi aşmanın yolu, siyaseti toplumsallaştırmaktan, farklı bir dil inşa etmekten ve AKP seçmeninin algılama alanına girmeyi başarmaktan geçiyor.

[email protected]