“İki cami arasında beynamaz” olarak da düşünülebilir bugünkü yazımın başlığı. Aynı başlık altında yıllar önce bir yazı yazmıştım. O yüzden 2022 ekledim bu yazıma.
Nereden mi bahsediyorum?
Efendim diasporada yaşayan biz Kıbrıslıtürkler için kullanılan deyimlerden bazılarıdır bunlar.
Çocuklarımızın iki kültür arasında kaldığını, o yüzden eğitimde gereken başarıyı gösteremediğini açıklamak için de kullanılır bu deyimler çoğu zaman.
Çok saçma aslında. Bu sözü söyleyenler kültürün değişken, dinamik olduğunun farkında değiller. Birden fazla kültürün birada barınabileceğini, hatta bunun çok doğal, çok sağlıklı bir şey olduğunun farkında değil bunlar.
Bunlar derken maalesef aralarında eğitimcilerin de olduğunu söylemem gerekir. Ailelere, Türk dilinin evlerinde kullanılmasının çocuklarının eğitimine olumsuz etki yapacağını söyleyen “eğitimciler” var maalesef hala.
Çok dilliliğin eğitimdeki olumlu etkilerini kanıtlayan araştırmalara bakmak zahmetini göstermemişlerdir bu sözde “eğitimciler”. Veya bazı unsurlar, örneğin ırkçılık bu gerçeği kabul etmelerinin önünde engel teşkil etmektedir.
İngilizce dünya dili olduğundan başka dillere gerek olmadığını düşünenlerdir bunlar. Cehaletin eğitimli olmakla ilgili olmadığının canlı örneğidir bu zavallılar.
Çok kültürlülük mü? Kültür zenginliği mi? Hade canım sende. Bu ülkede yaşıyorlar. “Romada olduğunda Romalılar gibi ol”. Bunların felsefesi bu. Hem de 21. Yüzyılda.
Yazıyı yazmaya oturmazdan biraz önce iki değerli eğitimci arkadaşın yazışmalari gözüme çarptı. Birbirlerine İlber Hocanın (İlber Ortaylı sanırım) söylediklerini hatırlatıyorlar. Elnur Ağayev hocam İlber hocanın “şaka ile karışık” “evinde piyano olmayan tarihçi olamaz diyor. Nazım Beratlı dostum ise hocanın “iyi resim çizemeyen de tarihçi olamaz” dediğini hatırlatıyor.
Belki de İlber hoca “evinde İngilizceden başka dillerde kitap olmayan öğretmen olamaz” demiştir! Dememişse ben demiş olayım!
***
Madalyonun diğer yüzünde yukarıda sergilenen tavırlardan etkilenip de entegrasyon kavramını aşırı boyutlarda uygulamaya çalışan kesimler var.
Bu kesimler yaşadıkları ülkeye uyum sağladıklarını göstermek için gereğinden fazla çaba göstererek zaman zaman eksantrik davranışlar sergilerler.
Bazı kişiler isimlerini değiştirerek İngiliz ismi alırlar örneğin. Tıpkı benim 18 yaşında bilinçsiz bir genç iken yaptığım gibi. Bir coğrafya dersi esnasında, kalem arkadaşım kıza ismimin John olduğunu, Arizona’dan geldiğimi yazmıştım! Yanımda oturan Ali Bond ve Muharrem Çoronik yazımı görmüş ve bütün okula beni rezil etmişlerdi!
İsim değiştirenlerin birçoklarının ırkçılığa karşı önlem olarak bunu yaptıklarını biliyorum. Deneyim ve becerilerine rağmen isimleri yüzünden iş görüşmelerine çağrılmayan çok kişi olduğunu geçmiş araştırmalar kanıtladı.
Geçenlerde yukarıda belirttiğim durumun örneğini gördük İngiltere’de.
Birisi (ismi lüzum değil), Twitter hesabından müjde verirmiş gibi şu açıklamayı yaptı: “Britanya’da yaşayan Kıbrıs Türk Toplumu olarak yeni toplum bayrağımızı açıklamak üzereyiz. Bayrak, Kıbrıs Türklerinin sembolünü görüntülemekle birlikte, aynı zamanda yaşadığımız ülke İngiltere’ye saygımızı belirtmek için St. George sembolü olan kızıl haçı da katmış bulunmaktadır”.
Yeni “toplum bayrağı” Twitter hesabında görüntüleniyor. KKTC bayrağının sağ alt kısmına kızıl haç eklenmiş.
Ortalık kalktı oturdu. Büyük bir kesim bilinçsiz ve eminim iyi niyetle ancak çok gereksiz olarak yapılan bu girişimi infialle karşıladı.
Bu açıklamayı yapanın yakın bir dostu da “ne güzel bir toplum kimliği” diye duyduğu mutluluğu dile getirip Aziz George’un aslında Türkiye’de doğduğunu belirtti.
KKTC bayrağının gündeme oturduğu ikinci olaydı bu olay. Bayrak benim için sadece bir ülkenin sembolüdür. Uluslararası arenalarda ülkeleri birbirinden ayırmak için kullanılan bir sembol. Aşırı önem vermeye gerek yok.
Kişilerin yaşadıkları ülkeye bağlılıklarını, saygılarını çok çeşitli şekillerde belirtebilirler.
O kadar çeşitli sorunlarla uğraştığımız zamanda semboller yüzünden çatışma ortamı yaratmanın uzaydan dünyamıza gelen bir yaratığa nasıl göründüğünü bilemem. Ben sadece seyreder ve gülüp geçerim.
