Ertanç Hidayettin – Yakın arkadaşlarımdan biri yazılarımdan yakındı.
“Yahu haftalardır olumsuzluklardan bahseden. Depresyona soktun bizi” dedi.
Sonra, “o güzel nostaljik yazılarından yaz” diye salık verdi.
O an aklıma gelen şu dizeyi söyledim kendine:
Dertler çoktur, hangisine yanayım / Gündem çirkin, nasıl güzel yazayım?
Sinirlendi, söverek yanımdan ayrıldı.
Bir düşündüm ve arkadaşıma hak verdim.
Zaten gündem olumsuzluklarla dolu, biz köşe yazarları da depresif durumu sürekli vurgulayarak yaralara tuz ekiyoruz.
Bir mola verip eskilerden bahsedip nostalji yapmaya, maziyi anmaya karar verdim birkaç hafta.
Bu arada eminim bu yazıyı okuyan başka bir arkadaşım da şöyle yakınacak: “yahu dünyada o kadar önemli şey varken bu ıvır, zıvır yazı ne böyle?”.
Yazılarını kişileri memnun etmek için yazanlardan olmadığımdan aldırmayacağım.
Bu yıl İngiltere’de ellinci yılım. Dile kolay. Tam yarım asır.
Yaşamımın sadece 17 kusur yılını Kıbrıs’ta geçirdim.
Yani kendimi 5 yaşında bilmeye başladığımı farzedersek adada sadece 12 kusur yılım geçti.
Buna rağmen o yıllara ait belleğimdeki o güzel anılar hiç silinmedi, ne de silinecek.
İşte bu anılara değineceğim birkaç yazımda. Önceden yazdığım nostaljik yazılardan da yararlanarak.
Kıbrıslılar geçmişte çok acılar çekti. Savaşlar yaşadı, ölümler gördü.
Ama o eski yıllar aynı zamanda birçok güzelliklere de imza attı.
O yıllarda tüm yoksulluk, olumsuzluk ve acılara rağmen değerlerimize sımsıkı bağlı idik.
İnsan ilişkileri, toplumsal dayanışma bir başka güzeldi.
Lefke, Lefkoşa, Limasol şehirlerinde geçen 17 yılımdan bazı anılardır anlatacaklarım. Sırasıyla Lefkoşa, Limasol, Lefke ve tekrar Lefkoşa’ya döneceğim. Siz okurlarım anlayacaksınız nerede olduğumu.
Evet, belleğimden silinmeyen bazı anılar neler? Şunlar:
Mahallemizdeki Yeşilada Ana Okuluna başladığım heyecan dolu o ilk gün.
Kitap sevgisinin bana aşılandığı bu sıcak yuvada geçen doyumsuz günler.
Afet abanın şen kahkahası. Evimizin karşısındaki Ebe Pervin abanın kliniğine doluşan mahalle kadınlarının günboyu süren sohbetleri.
Komşumuz Nihal teyzenin benim için yaptığı çok sevdiğim tabak tabak kremalı mahallebileri mideye indirmem.
Paşa dayının Dodge arabasına doluşup Rum kesimindeki “Çukulalara” gitmemiz, orada yaşadığımız heyecan dolu anlar.
Minderde otururken kapının çalınması, açtığımda güleryüzlü Hüseyin Kanat’lının bir yarışmayı kazandığım müjdesi verip beni Bayrak Radyousuna çağırması.
Mahallede tek televizyonları olan karşı komşumuz, çocukluk arkadaşım Tahsin’in (Ertuğruloğlu) evinde Lassie, Daktari, Bonanza dizi filmleri, Norman Wisdom komedilerini zevkle izlememiz.
Çocuk bahçesinin kum havuzunda saatlerce oynamamız, tahtaravelli ve salıncaklarda çılgın kahkahalarla eğlenmemiz.
Işıklarda yürürken Ahmet Mehmet Dubara’nın nutuklarından korkup sımsıkı annemin eline sarılmam.
Dondurmacı Kartal, Yoğurtcu Musa, ve diğer sokak satıcılarının müşteri toplamak için bağrışmaları.
Sinema tellallarının o akşamki filmleri reklam eden “dikkat, dikkat, bu akşam bu sinemada…..” diye bağrışmaları.
Sandövicci Talat abinin Tahsin’lerin evinin altındaki kiralık dükkanında günün hazırlığını yapmasını karşıdan zevkle izlemem. Oğlu arkadaşım Kemal’la sohbetlerimiz.
Beyazın fırına bıraktığımız, öğleyin pişince arayıp zevkle yediğimiz tavuklu patates kebabı.
Tekke Bahçesinden sağa dönünce Con Kahvenin yapıldığı dükkandan savrulan kahve kokusu.
Kuğulu Parkta Ahmet Becerikli ve arkadaşlarının, Mücahitler Gaznosunda Fırtınalar Grubunun müziği eşliğinde eğlenceler.
Zafer Sinemasında Bayraktar Orta Okulu müzik orkestrası konserinde melodikamla yer almam.
Aynı sinemada izlediğim Erkin Koray konseri.
İşte böyle sevgili okurlarım. Kendimi frenlemezsem bu yazı sayfalarca sürecek. Gelen hafta bıraktığım yerden devam edeceğim.
Anladım hayatmış mazinin adı
Yıllara karışan her şey ses verir
Hasretle doludur geçmişin yadı
Mazinin elemi bile tatlıdır
Nazım Hikmet (Mazi şiirinden)
YAZAR: Ertanç Hidayettin
