Sosyal medya grupları arasında eski günleri anıp nostalji yapanlar çok popülerdir.
Neden? Çünkü eski günleri yaşayanlar, günümüze bakınca çok şeylerin olumsuz olarak değiştiğini görmektedirler.
Eski günlere duyulan özlem de bu tür sosyal medya gruplarının popülerliğini tetikleyen önemli bir unsurdur.
Peki eski ve yeni günleri belirleyen milat nedir? Yani eski günlerin bittiği, yeni günlerin başladığı nokta.
Hiç şüphesiz 1974 yılının son çeyreği. Ganimet kültürünün başladığı dönem.
O yıl Kıbrıslıtürklerin yaşamında çok şeyler değişti. Esas üzerinde durmak istediğim sosyal, psikolojik değişikliklerdir. Politik değişikliklere değinmeyeceğim.
Fırat Dağaşanın 14 Eylül tarihinde Yeni Düzen gazetesinde yazdığı “Batan adanın malları: Kuzey Kıbrıs ve ganimet” başlıklı köşe yazısında çok ilginç bir paragrafa rasladım.
““Yasal düzenlemelerin torpille delik deşik olabildiği bu yöntemle kişilerin bir günde servet sahibi olabildiği bir mirasyedilik ekonomisinin yaygın bir refah yaratabilmesine imkân yoktur. Bolluk içinde yokluk yaşayan ve sınıflar arası uçurumun pahalılıkla da derinleştiği bir toplumda eğer ricayla yaşama düzeni de halka kendini dayatmışsa, sağlıklı bir demokratik gelişmeye ve onun doğuracağı siyasal istikrara imkân yoktur”” diye yazmıştı RAİF DENKTAŞ (26.1.1951-27-12-1985)”.
Yokluktan bolluğa geçen, ama “bolluk içinde yokluk yaşayan” bir toplumun durumunu ne kadar güzel izah etmişti rahmetli Raif Denktaş.
Benim bu yazıyı yazmamdaki esas neden Koronavirüs nedeniyle Kuzey Kıbrıs’ta bu günlerde yaşananlardır.
Yokluk içinde yaşadığımız 1950li yılların başından 1974 yılına kadarki (benim orada yaşadığım) dönemde bu tür tavırları Kıbrıslıtürkler arasında görme olasılığı olmadığına inanırım.
Biliyorsunuz, İngiltere’de üniversiteler dahil tüm okullar Koronavirüs nedeniyle kapatılmış durumdadır. Kuzey Kıbrıs’tan bu ülkeye yüksek öğrenim için gelen 500 kadar öğrenci olduğu söyleniyor.
Bu öğrenciler doğal olarak bu sıkıntılı günlerde ailelerinin yanında olmak istediler. Türkiye, KKTC hükümeti, KKTC Londra Temsilciliği, öğrenci ve gençlik dernekleri, seyahat firmaları yardımlarıyla Kuzey Kıbrıs’a şimdiye kadar büyük çoğunluğu bu öğrencilerden oluşan 4 uçak dolusu yolcu taşındı.
İşte o zaman olan oldu. Bazı insanlar, aralarında ilerici geçinenler dahi gerçek yüzlerini o zaman göstermeye başladılar.
Öğrencilerin karantina maksadıyla yerleştirildikleri semtin Belediye Başkanının otobüsün önüne geçip öğrencilerin bölgesine götürülmesini protesto etmesi.
Siyasetçilerin ‘en fazla uzağa ben idrar boşaltırım’ yarışları, birbirlerine saldırmaları.
Sağlık Bakanı Dr. Ali Pilli ve Başbakanlık Covid 19 Koordinasyon Konseyi Başkanı Dr. Sibel’in artık KKTC’ye uçakların durdurulması gerektiğini söylemeleri.
Sosyal medya üzerinden öğrencileri hedef alan iğrenç yorumlar.
Bunlar son günlerde yaşanan olaylar. Özellikle Sağlık Bakanı’ın verdiği demeç vatandaşlarına karşı hükümet sorumluluğunu yerine getirmesin anlamına geliyor.
Sadece öğrenciler değil, İngiltere’ye çeşit nedenle gelip de uçuşların durdurulması sonucu burada kısılıp kalan daha yüzlerce kişinin olduğu söyleniyor.
Bu kişilerin burada mağdur duruma düşeceği hiç mi aklına gelmiyor Bakanın, ve Koordinasyon Konseyi Başkanının?
Üstüne üstlük Alsancak Belediye öğrencilere karşı takındığı tavrı haklı çıkarmak çabası ile Riverside Otelinde iki kişinin pozitif bulunduğunu bahane ederek halk arasında panik yaratması hiç affedilir bir durum değildir.
Şimdiye kadar siyasetçilere rağmen çok özverili bir şekilde çalışan sağlık personeli Kuzey Kıbrıs’ta koronavirüsün yayılmamasında hayati rol oynadılar, oynamaya devam ediyorlar.
Tüm bu olumsuzluklara rağmen Kıbrısın cefakar, vefakar insanları çok büyük dayanışma ve yardımlaşma örnekleri de göstermeye devam etmektedirler. Bu güzel çalışmaları gururla takip etmekteyiz.
Siyasetçiler de bir sussa ve bu fedakar, cefakar sağlık personeli ve halk ile elele çalışıp onlara gereken desteği verse daha iyi olmaz mı?
