8-14 Mart arasında ABD Devlet Başkanı George Bush, liderliğini hatırlatmak üzere bir Latin Amerika ziyareti yapıyor.
1994 Aralık ayında kongre seçimlerinde yaşadığı hezimetin ardından Bill Clinton da kendini hatırlatmak, varlığını duyurmak adına Miami Zirvesi’nde yine aynı şeyi yapmıştı
2005 yılında ise, Latin Amerika’nın tüm başkanları ve başbakanları birleşerek, tabii Küba haricinde, “Miami Ruhu” adı altında tek bir ruh ve vücut birleşmişler, bir taraftan ALCA- Amerika Ülkelerinde Serbest Ticaret Andlaşmasına, diğer taraftan da Amerika vizyonuna destek vererek zirvenin ne kadar başarılı geçtiğini duyurmuşlardı.
Ancak Küba artık tek başına değil.Venezuela Devlet Başkanı Hugo Chavez, ALCA’ya çoktan Bolivaryan bir alternatif sundu. Venezuela’yı “21. yüzyıl Sosyalizmi”ne taşıdığını her fırsatta vurgularken, sürekli Bush’a saldırıyor ve uluslararası platformda kendine sürekli destek arıyor ve buluyor. Bolivyalı Evo Morales ,Ekvatorlu Rafael Correa, Nikaragualı Daniel Ortega, politikalarını Chavez’in çizgisinden kuruyorlar.
2006 yılında az daha iktidarı yakalamak üzere olan Peru, Meksiko ve Kostarica’nın muhalifleri ise, yine bu Miami ruhundan çok uzaktalar.
Bir çok gözlemci, tüm Latin Amerika’ya yayılan bu kızıl başdönmesinden, bu anti- Amerikan tavırdan bir tehditmiş gibi sözediyor. Bu durumda da ABD için geriye, biraz gönül almak, biraz umut ve para dağıtmak ve böylece karışık kafalara yenilenmiş bir Panamerikan ruhu aşılamak kalıyor.
Bush, Latin Amerika ve ABD arasındaki ilişkilerin büyük ölçüde bozulduğunu veya Latin ülkeleri ve ABD arasındaki ilişkiyi dengelemek için eski reçetelerin bir işe yaramadığını kabul etmek istemeyecek. Aslına bakılacak olursa, zaten ne ABD, ne de Latin ülkeleri, ALCA ve Miami ruhu için ciddi tavizlerde bulunmadıler. Ayrıca Bush’un Latin Amerika soluna yapacağı bu ziyaret için medyadan da aşırı bir tezahürat istenmedi.
Brezilyalı Lula, Şilili Bachelet, Uruguaylı Vazquez, Arjantinli Kirchner, Dominikli Fernandez, hep sol kanattan geliyorlar, ancak Soğuk Savaş’a katılan diğer Latin ülkeler ve liderleriyle çok fazla ortak yanları yok. Burjuva demokrasisini aşağılamaktan çok etkin bir demokratik iktidarın savunuculuğunu yapıyorlar. Merkezi ekonomi veya devlet tarafından belirlenen ekonomik ve kamu projelerinden çok, serbest ticareti destekleyip, bunu öncelikle eğitimden başlayarak halk yararına kullanmak amacındalar. Büyük bir çoğunluğu da hukuki olarak çok dikkatli davranıyor ve ABD ile pragmatik bir işbirliğine açıklar. Hatta bu liderlerden bazıları, belki de ABD’nin şimdiye kadar Latin Amerika’da sahip olduğu en yakın dostlarını oluşturuyor.
Neoliberal ekonomi ve ABD hakimiyetini karşısına alan ülkeler ise, başta yoksullukla savaş olmak üzere çok ciddi sorunları uğraşıyor. Chavez artık ülkesindeki tek karar mercii olarak bu yıl başladığı kamulaştırma işlemini büyük olasılıkla sorunsuz atlatabilir ama, diğer taraftan Bolivyalı Evo Morales geçen yıldan bu yana kamulaştırdığı özel şirketlerle, her fırsatta protesta eylemleri yapan halk ve mecliste oy birliği sağlamak üzere parlamenterleriyle boğuşuyor. Correa, ne politik kuruluşlardan, ne de Ekvator meclisinden destek almıyor. Nikaragualı Ortega ise, ABD’yi fazla kızdırmadan Chavez’in desteğini bekliyor, dolayısıyla da en azından şu aşamada tüm bu ülkelerin koşulları bir hayli kısıtlı.
Bu durumda Bush, ABD ve Latin ülkeleri arasında sorunlara çözüm bulabilmek için iki taraflı bakmak zorunda. ABD ve Latin ülkeleri arasındaki ilişkinin dengelenebilmesi için fikir birliğine varılması gereken bir çok sorun, uluslararası ticaret başta olmak üzere, uyuşturucu kaçakçılığı, ülkeler arası suçlar, göç, enerji kaynaklarında işbirliği, çevre koruma diye uzayıp gidiyor.
Büyük olasılıkla Bush‘un bu gezisi sonuçlarını hemen vermeyecek ancak gücünü insanların kafasına vurmadan gösterirse, emir vermeden işbirliğine açılır ve kulaklarını açıp dinlerse ve gittiği ülkelerin normlarına, kanunlarına ve görüşlerine saygı duyarsa belki bu gezinin, hem Latinlere, hem de ABD’ye bir faydası dokunur.
