Doğrusu isterseniz ben duymadım.
Neden?
Çünkü hikayeler, doğru kahramanlar üzerine kurulur. Hikayeler, örnek karakterlerle başlarlar.
Asırlar önce yaşamış bazı insanlar, bugünlere kadar nasıl taşınmışlar dersiniz? Belki, kötü karakterler de bir döneme kadar taşınmışlardır. Ancak, tarihin seyri ile devam edebilmek, doğru karakterlere nasip olur. Diğerleri ise, bir yere kadar gider ve mutlaka bir noktada tarihin çöplüğüne atılırlar.
“Bir zamanlar bir aslan vardı” diye başlayan hikayelerde rol alabilmek kolay değildir. Fedakarlık ister, yorgunluk ister, sabır ister, bilgi ister.
Ancak başkaları için yaşayabilenler, bu hikayelere konu olabilmişlerdir. Sadece kendilerini düşünenler, kendilerine çalışanlar, vakti gelince ölmüşler ve geriye; “bir zamanlar bir aslan vardı” diye başlayan bir hikayede iyi bir rol almayı hak edememişlerdir.
İnsanlar, hayattaki hedeflerine göre tanınırlar. Toplum da, bunları bu hedeflerine göre tarif eder ve öldükten sonraki yerlerini ona göre tespit eder.
Hedefimize uygun yaşadığımız sürece, hedefimiz kimliğimizi de tayin edecektir. Herkes bizi o şekilde algılayacak, toplumun hafızasında o şekilde yer alacağız. Hedefimiz ve ona uygun yaşantımız ile, ya toplumun kalbinde yer alacak, onların hafızasında yerimiz olacak veya kimse için bir değer olamayacağız.
Bugüne kadar bizi bir şekilde olumlu etkileyen, aklımızda ve kalbimizde kalan, isimleriyle birlikte yaptıklarıyla tarihin yüzyıllarını devirip bu günlere gelebilen insanların neleri, nasıl yaptıklarına bir bakarsanız, mesele daha iyi anlaşılacaktır.
Hayat hedefiniz ile, insanların sizi tarif şekli birbirine uyuyor mu?
Öldükten sonra da yaşamak ister misiniz? Evet diyorsanız;
Öldükten sonra da yaşamak için neler yaptınız?
Nasıl yaşadığınız, nasıl öleceğinizi tayin eder. Nasıl öldüğünüz de, daha sonra yaşayıp yaşamayacağınızı gösterecektir.
Arkada kalın bir iz bırakmak ne kadar güzel.
Çakal izi değil ama…
“Bir zamanlar bir aslan vardı” desinler…
