Gecenin bilmem kaçından beri yürümektesindir ve kafanı karıştıran şeyin bir başkasına ulaşmayacağını artık bilmektesindir…
Hani penceren açık uyumuşsundur da, solundan kalktın, sağın yok gibi olur. Kolunu kaldırırsın, kolun yok olur. Kapını çalarlar,
bakacak halin yoktur. Bu gün evde yoksun gibi, bu sabah kendinde yoksundur. Olur a, şu dağı delsem duymazsın sağırlığından, insan bazen o gün hayatta yokmuş gibi olur?…
Çizersin yüreğini bir akşam vakti… İncecik bir yol bulur alkol, dudaklarının kenarından… akar akar… Kızıllaşan gözlerin bir
tuhaf bakar. Canının yandığını duyarsın da, ‘acımadı ki’ dersin omuzunu kaldırıp… ‘ağlamıyorum ki’ dersin, ‘ben hiç ağlamam ki’… Yalan değildir elbet ağlamamışsındır da, başkaları öyle sanır. Peki hakikaten acımamış mıdır?…
Bir deniz yıldızı gibi can çekişirken ıssız kumsalda, bir insan elin seni bulmasını ve denize fırlatmasını beklemek yahut
rüzgarın yahut dalgaların yahut bu seni sen yapan koca evrenin, o devasal evin, seni içine almasını beklemek … beklemek…
beklemek… Evet, bazen senin bile yapamayacağın şeyler vardır. Şans diye bir şey vardır… Ve şans; denize fırlatacak o elin
seni görme olasılığı olduğu kadar, seni denize fırlatacak duyarlılığa da sahip olma olasılığıdır. Bazen küçücük bir
noktasından yakalayabilmek için hayatı, küçücük bir nokta olmak lazımdır.
Nasıl anlatsam! Yüreğinin gümbürtüsünü bir duyan çıkar elbet. Yaşadıkların yaşamadıklarınla boy ölçüşebilir mi?
Mutsuzsan ve kıpırdayamayacak kadar umutsuzsan, kırılmışsan ve dokunsalar ağlayacaksan ve bir deniz yıldızı gibi sahile
vurmuşsan ve bunu gösterebilecek kadar da cesursan… Dokunmaya cesareti olmalı, seviyorsa seni karşındaki insan. Eğer de
dokunmuyorsa… Ne duruyorsun be.. bas gaza.. seni tutan sağ ayağın mı?… Çaresiz ve sıradan bir deniz yıldızı gibi kurtarılmayı bekleyeceğine, mağrur ve cesur bir insan ol da yeniden doğ o zaman…
Yalnızlığını sahiplen… Sevgilerini koru… Bazen sadece kabullenmektir, hayatı yaşanır yapmanın yolu …
[email protected]
SİBEL BENGÜ’NÜN DİĞER YAZILARI
– Çok sevgili sevgililer günü için…
– Açık reçete…
– Çocuk
– Sen de kimsin?
– Kar yağarken pencerenden…
– Bayramları nasıl bilirdiniz?
– Ne kadar buradasın?
– Bu hayat nasıl geçer?
– Aşık kimdir?
– Aşk ne değildir?
– Aşk nedir?
– Herşeyin bir şeyi vardır…
– İyi insan kimdir?
– Kaygı çok kaygan bir kelimedir…
– Bumerang aşklar…
– İstanbul’da yine yağmur var…
– Kelimeler, kelimeler, kelimeler…
– Bir şairin bildiği sevgi/ Attila İlhan için…
– Nedir, niyedir? Neyse…
– İnsan bazen kendini bırakıp delice gitmek istiyor…
– 3 kadın 1 kritik…
– Hayatın şablonu mu var?
– Haydi dostlar buyrun kahveye…
– Muhakkak…
– Aşk’a herşey dahil…
– Bir İstanbul hatırası
– Kadın dediğin
– ‘Adam gibi adam’ dedikleri…
– Mantığım intihar, ruhum serseri…
– Hiç-bir-şey anlamıyorum…
– Hayal adalar…
– Kırmızı başlıklı kızın nesi var?
– İstanbul’a bir günlük firar…
-Bırak deli desinler…
-‘Sen benim rüzgar gülümsün…’
-Pardon tanışıyor muyuz?
-İstanbul
-Kıymık…
-Siz mağrur musunuz?
-Ne kadar önemsiyoruz yarınlarımızı?
-Küçük şeyler…
-Yürek mahrem bir bölgedir
-Kiler…
-Keşke
-Anne karabiyesi…
-Tren garları…
-Yangın yeridir yürek, külleri kelimeler…
-Bir gün… gemiler… geçer…
-Önsöz
-O fotoğraf…
-Durup dururken…
-İçiyorsam sebebi var…
-Susmak üzerine…
-Zor…anlatması zor…
– Ciddi insan…
-Kalbim Anadolu…
-Aşk niye biter?
-Oğlum şiir oku…çünkü…
-Ne olmazsa olmasın, içinde sen varsın
-Ölüm diye bir şey var…
-Kırmızı başlıklı kızın neyi var?..
-Bebek’te gitmek zamanı…
-Kadın…nedir senin aşktan anladığın?
-Altı üstü bir küre…
-Aşk seni sordular…
-Atlıkarınca…
-Dün haberini aldım…
-AY bilmecesi…
-Karanlıktan korktuğumu nereden bildiniz?
-Yüreğimin tozunu aldım…
-Ne zaman yağmur düşse bu şehre…
-Onlarca onlar…
-Kimsin sen?
-Bir sevgililer günü klasiği…_
-Nakış…
-Rüya
-Bilmen gerek…
-Olgunluk…
-İlk şiir
-Kadınlar ne ister?
-Meraklanınca
-Sekiz onbeş vapuru
-Olmayınca bir adamın gözleri
-Biz İstanbulu sevdik
-Tatiiil…. gel artık ben delirmeden…
-Ey kalbim…
-Sana yazdığım son şiirin içindesin şimdi…
-Tamiri zor oyuncaklar
-Hayat bir köprüdür oğlum…
-Kim
-Kol düğmesi
