SEDAT YILDIRIM SARICI – Vatanı vatan yapan candır. Cansız toprak vatan olamaz. Ay, vatan değildir. Ay aynadır. Ayna, yansıttığı canla güzeldir. Can yoksa ayna can değil, camdır.
Can canlıdır. Kan dökümü ve ölüm canı, vatanı bitirir.
Can ruhtur. Ruhsuz vatan olamaz.
Ne “bayrakları bayrak yapan üstündeki kandır” ne de “toprak, eğer uğrunda ölen varsa vatandır”. Kan dökmeden, can vermeden de vatan, vatan olabilir. Vatanı, vatan yapan sarılmadır. Sarılma, sahiplenme ve terdir.
Ter zamandır. Eser asır ister. Asırsız eser asılsızdır. Asırlara yaslanmadan hasıra basmak ayakları havada kalmak demektir. Yer çekimi yoksa hafifsindir.
Ter gözyaşı gibi renksizdir. Hayattaki en anlamlı renksizlik terdir. Ter her vatanda görülebilir. Hem sevinçte, hem de acıda. Su gibidir ama suya benzemez. Gökten yağmaz, çeşmeden akmaz. Derinden doğar.
Ter, emek vermek demek. Emek ekmek doğurur. Ekmek derinden doğar.
Vatanı vatan yapan sarılanlarının bu derinliğidir. Bu derin acı veya sevinçler, derin sanat eserlerini doğururlar. Alınteriyle bu derinliği ellerine, dillerine, gözlerine aksettirmiş yüce sanatçıların elçiliğiyle bu eserler dile gelir.
Sazın dilim dilim dilimlenmiş sapındaki her bir perde, dilin dillendireceği esere yarenlik eder. Perdelerle parçalanmış zannettiğimiz ağaç aslında uzun ince bir yoldur. Biz sadece dervişin dokunduğu perdelere bakarız. Aslen yolculuk, konakladığımız ve yürüdüğümüz yörelerin toplamıdır. Atlasa yaprak yaprak değil, nihayi hedefi gözeterek bakınca ucu bucağı tanıyabilir, tanımlayabiliriz.
Dinlediğimiz her parçada bir bütünden koptuğumuzun farkına varmalıyız. Dervişler bu parçalanmadan içleri yananlardır. Ermiş Ahmet Arif’in Dervişan’lı Cem Karaca ile “Can Paramparça”, Şebo’nun “Yüreğim Paramparça” veya Teoman’ın “Tüm Hayatlar Paramparça” dediği gibi bir çoğumuz ve bir çok şeyimiz paramparçadır. Daha fazla parça parça parçalanmamak için bütünleşmeye çalışmalıyız.
Nasıl Güneş ve yörüngesi ihtiyacımızsa, yörüngesinde olduğumuz büyük ustalarımız da elzemdir. Bu vatan, büyük ustalarımızın eseridir. Bu vatanı vatanımız yapan Yunus, Mevlana, Veysel, Pir Sultan, Karaca Oğlan gibi dervişlerimizdir.
100 yıllık cumhuriyet tarihimizde bana göre başyapıtlarımız arasında anılması gereken Ahmet Arif – Cem Karaca – Dervişan’ın “Sevdan Beni” adlı eserini bi dinler misiniz?
https://www.youtube.com/watch?
Vatanın vatandaş tarafından yönetilmesine cumhuriyet adını veriyoruz.
Cumhur, halk demek. Bebe, dede, nine, eşli, eşsiz, sessiz, dilli, bilge, saf, gariban, cakalı, mezheb, meşreb, meziyet, cinsiyet, milliyet, inanan, inanmayan, azınlık veya çoğunluk ayrıştırmaksızın bir arada bulunan topluluğa cumhur denir.
Cumhurun cumhur tarafından yönetilmesine cumhuriyet adını vermişiz.
O halde yaşasın cumhuriyet.
