Sonbahar pek sevilmez.
Zira, birçok insana umutsuzluğu, mutsuzluğu çağrıştırır.
Yapraklar sararır; hüzün, kasvet işgal eder yürekleri.
Gökyüzü gridir, hava kahverengi.
Güneş daha az gösterir yüzünü.
Bir sonbaharın bitmesi; bir yıl daha yaşlanmak, “finale” daha da yaklaşmak demek…
****
Bazıları da sonbaharı ideolojik nedenlerle sevmez.
Sözgelimi, 12 Eylül Darbesi sevilmez hale getirmiştir sonbaharı.
Ya da “despot” bir toplum projesi olan 1917 Sovyet Devrimi bu mevsimde vuku bulmuştur.
****
Şaşıracaksınız ama ben severim sonbaharı, hem de çok severim.
Zira, yazın ne yaparsam yapayım, sıcakta kavrulup bitkin düşen ruhum, sonbahar yağmurlarının başlaması ile nefes alıp vermeye başlar.
Ve mavi olur gökyüzü.
Öfkem sakinleşir…
Ayrıca, itildiğim birçok uçurumdan, acılarımın merdivenlerine tutunarak, sonbaharda çıktım gün ışığına.
Her sonbahar bir yıl daha yaşlandım, “ finale” yaklaştım diye düşünmek yerine;
(aramızdan erken ayrılanlar için üzülerek) bir yıl daha sağlıklı yaşadım diye düşünürüm.
Ve her sonbahar kirletilmemiş yeni bir yıla gireceğim diye sevinirim.
Zira, her yeni yıl, benim için el değmemiş taze planlarımı uygulamaya çalışacağım yaşanmamış yeni bir hayattır.
İşte, sonbahar benim için bitiş değil, başlangıçtır; hüzün değil, sevinçtir.
