Geçen gün sabah saat dokuzu biraz geçiyor oğlumu yuvaya götürüyorum…
Bizimki yolda hep konuşuyor her zamanki gibi… Kaykayını da almıştı ona binerek hızla beni geçip gidiyor sonra yine geri dönüyor…
Ortalık hareketlenmeye başlamıs…
Gerçi ben hala uykulu ama soğuk yüzüme vurdukça o da geçiyor…
Biraz ilerde çocuk parkının önünde yaşlı bir adam gözüme ilişti…
Öyle duruyor….Önünde üç tekerlekli bisiklete benzer birşey…
Ama torununu göremiyorum…Bak dede torununu yuvaya götürüyor ya da burada güne erken başlıyorlar dolaştırmaya çıkardı herhalde…
Torununun nazına dayanıp bir ilerleyip bir duruyor dedecik tabii..
Biraz yaklaştikça görüntü netleşti…Evet yaşlı adamı yine görüyorum…
Üç tekerlekli şey de doğru…Ama hala çocuk yok…
Ve adam ayakta öyle duruyor…
Sonra farkettim: dede o üç tekerlekli şeye tutunuyordu….
Ve ondan destek alıyordu yürüyebilmek icin…
Ortada tabii ki çocuk falan yoktu…Üç tekerlekli şey dedeye aitti zaten…
Bu haliyle torununu nasıl gezdirsin…
Kendi kendime gülümsedim ve oğlumla yuva yoluna doğru saptık…
Neleeer geçti aklımdan…
İnsanın üç beş yaşlarında bindiği üç tekerlekli bisiklet…
YILLAR SONRA NİCE BAŞARILAR AŞKLAR SONRA…
İNSAN YİNE O ÜÇ TEKERLEKLİYE Mİ KALIYOR ….
Üstelik bu sefer küçük çocuğun,
bisikletini rüzgar gibi sürerken yüzündeki
“nasıl da başardım” ifadesi de yok..
Onun yerini “ne hale geldim” hüznü almış…
Ya da “ben de sizler gibiydim” mesajı….
