Çocukluğumda her pazar sabahı,
dedemin getireceği rengarenk balonların hayaliyle uyanır,
zil çaldığında büyük bir heyecanla koşardım kapıya.
Büyük ve ağır kapıdan,
dedemden önce girerdi içeri balonlar.
Dedemin yüzünü seçemez,
aralardan çekiştire çekiştire yakalamaya çalışırdım iplerini..
Pırıl pırıl bir pazar sabahı dedem gelmeyiverdi.
Onun yokluğundan sonra
hayatımda bir kez olsun, öyle güzel, öyle renkli,
öyle cıvıl cıvıl balonlar görmedim.
O günden sonra pazar günlerimizi
çamaşır tozu kokusu sardı…
Bir tören gibi yıkandık, paklandık,
pazarlarımızı tatsız tuzsuz çorba kıvamında kaşıkladık.
Dedem olsaydı, pazar sabahı kapıyı çalsaydı,
yıldızları anlatsaydı, gemileri, uçakları…
Filli parka götürseydi beni,
avuçlarında sıcacık kaybolsaydı ellerim,
ben yine o zaman ki gibi umarsız… düşler içinde,
miniminnacık bir kız çocuğu olarak kalabilir miydim?
Bahçedeki iğde ağacına,
benim için kurduğu kilimden salıncak.
ipleri acıtırdı canımı… Ses çıkarmazdım.
-daha yükseğe dede, daha yükseğe-
hiç düşecek korkusu olmadı ikimizin de…
hiç korkmadık…
Bahar gösterince yüzünü,
o rengarenk balonlar,
o çiçek bahçesi,
kuyudaki serin su,
ekşi iğde kokusu
ve
korkusuzca yükseklere havalanışım gelir gözümün önüne…
Ne yazık, o bizim iğde ağacımız yok artık.
dedem olsaydı- diyorum, -dedem olsaydı…
iğde ağacımız kesilmezdi.
Korkmazdım o zaman,
büyümenin omuzlarıma yüklediği sorumlulukları
bu kadar ağırlaştıran yıllardan.
Bir kaç balon yeterdi özgürce havalanmaya.
Pazar günlerimin sabahlarında
çocukluğum yaşıyor hala.
Arada bir de olsa o çocuğa yüklemek istediğim küçük şımarıklıklar var…
Sırf bu yüzden göndermiyorum onu hafızamdan,
hazır tutuyorum kafam karıştıkça.
Ve biliyorum ki sevginin kaynağı
içimde tükenmesine izin vermediğim o hayal…
Bir ses beynimde çınlıyor.
– “Sen” diyor… “aslında sen küçücük bir bebeksin. Neden acı çektiğinde ağlamıyorsun? Neden kocaman aptal bir insan gibi, her şeyi yaşadığından az gösteriyorsun? Bırak kendini” diyor. “içindeki çocuğa sıkıca sarıl ve çıkmasına izin ver”.
Yeni bir hayat ancak böyle başlıyor.
