Hani vatandaşların gurur duyduğu ve sık sık dile getirdiği “Allah devletimize zeval getirmesin” cümlesi var ya, bu “temenni cümlesi” çocukluğumuzda beyinlerimize adeta kazınmıştır.
Hatta Türkçesi kıt, öğrenimi olmayan, saf Anadolu vatandaşının “…Yeter ki dövletimize zeval gelmesin…” cümlesi ise bir gurur kaynağı yapılmıştır.
“Bu, acaba öyle mi?”
Devletimize bir şey olmasın ama devlet acaba vatandaşına karşı aynı şeyi yapıyor mu?
Yani vatandaşının hakkını-hukukunu gereği gibi koruyup, savunuyor mu
Yıllardır bu konular yazılmış çizilmiş.
Çoğu galiba suya yazılmış.
İnsanın başına gelmeyince, yaşamayınca devleti anlamak zor. Biraz satıhta yaşandığında dahi görülüyor ki, “Dövlet” in işini hiç de iyi yaptığı söylenemez.
Evet devletimize zeval gelmesin ama devlet de gereği gibi davransın.
Kime?
Tabii ki vatandaşına…
Hem eşit, hem de adil davransın…
Gelelim sözün başladığı yere.
Tam bir aydır emeklilik konusundaki haberleri izlemekteyim.
Bir yanı da beni ilgilendirdiği için tabii ki…
Malum , SSK ve Bağ-Kur emeklilerine geçmişte yapılan ve bugünlere kadar süren haksızlıkların giderilmesi için AKP hükümeti bir dizi önlem aldı ve yasa da çıkardı.
İntibak Yasası…
Bu yasaya göre emeklilerin tek çatı altında toplanması sağlanacak ve geçmişte yapılan eşitsiz uygulamalar ortadan kaldırılacaktı.
Tabii ki devletin imkanlarının elverdiği ölçüde ve eşitlik ilkesine uyularak yapılacaktı bunlar.
Nitekim son üç yıldır yapılan çalışmlarla intibakların sonuna gelindiği açıklandı.
2013 yılı başından itibaren, giderilen haksızlıkların nasıl ve hangi ölçüde düzeltildiğini, yeni emekli maaşlarının ne olduğunu görecek ve anlayacağız.
Şimdiden “bravo” deme şansımız yok.
Dahası “ Bu mu intibak dediğiniz çalışma?” deme hakkımız da yok.
Görmeden niyet okumamalı.
Benim doğrudan bu olayla neden fazlasıyla ilgilendiğime gelince…
Ben bir “ SÜPER emekli “mağdurum”…
1987 yılında, henüz 47 yaşımı sürerken meklilik hakkımı elde ettim ve Süper Emeklilik Yasası yürürlüğe girince emekli olmayı düşündüm.
Daha doğrusu, o zamanki adıyla Çalışma ve Sosyal Güvenlik Bakanlığı Müsteşarı Ateş Amiklioğlu’nun dolduruşuna geldim:
Yakın dost ve değerli bir bürokrat olan Amiklioğlu demişti ki:
“Böyle bir yasa bir daha çıkmaz, emekli ol ama çalış, iki maaş almış olursun”
Hürriyet Haber Ajansı Ankara Büro Şefiyim.
Kimsenin benden şikayeti yok. İşyerinde sıkıntılı bir dönemi geride bırakmışım, gayet uyumlu çalışıyorum. Hatta mesleğimim “Lale Devri” dönemini yaşıyor gibiyim Hürrriyet’te 15 yıllımı devirmişim.
Emekli olma fikrimi üst kademeye aktardım “Tabii ki olabilirsim ama işe devam et haaa. Sakın bizi terk etme” tavsiyesi alırken karar verdim .
“Ben süper emekli olacağım.”
Devlete 4.2 milyon lira ödenmek şartıyla emeklilik süresini dolduran herkese tanınan bir hak.
Hani devletin istediği para az değil ama gazeteden alacağım tazminat da az değil.
Neticede dilekçeyi verdik, bana “olumlu” yanıt geldi ve emekli oldum.
Yeni bir sınıfız artık :”Süper emekli sınıfı…”
İmtiyazlı sınıfın doğuşu bu (!)
Hem gazetede çalışıyorum, hem de emekli maaşı alıyorum. Elime geçen parayı koyacak yer bulamıyorum (!) desem de inanmayın sakın.
Ama Turgut Özal dönemi bu.
Surprizlerle dolu bir dönem.
Sanırım iki yıl dolmadan Anayasa Mahkemesi bizim yasayı iptal etmez mi?
Eder…
Hükümetin çanına ot tıkamak niyetiyle mi yaptı, eşitsiz uygulama nedeniyle mi yaptı perde gerisini pek anlayamadık.
Mahkeme “ Eşitlik ilkesine aykırı ” dedi, kesip attı. Mağduriyetler için de tek bir kelime etmedi.
Yani bizim devlete ödediğimiz, dönem için bir araba alabilecek değerdeki paralar için bir karar yok.
Hükümet de buna itiraz etmediği gibi yeni bir tasarı hazırlama gereği duymadı, üstelik siyasi istikrarsızlık başladığı için süperler “ süper “ şekilde güme gittiler.
Maaşlarımız kuşa döndü.
Ne zamana kadar?
Bugünlere kadar…
Ssüper emekliler adeta süründüler.
Kendilerinden sonra normal emekli olanların hepsi aldı başını gitti, süperler “komik seviyedeki” maaşlarını almaya devam ettiler.
(devamı var)
