Beyoğlu’nda bir polis komiseriydi sanırım,
‘’ Namuslu kadının sokakta ne işi var bu saatte? ‘’diyerek
çok özlü bir formülasyon koymuştu önümüze, bir zamanlar.
Sahipsiz kadın sokağa nasıl yalnız çıkar?
Tasma takılacak bir varlık sanki kadın.
Allah sahibine bağışlasın diye bir deyim var yahu.
Daha ne diyeyim?
Sahip olunacak bir şey o.
Sahipsiz kadın hayal edemiyoruz.
Orospunun bile pezevengi var.
Öyle kendi başına orospuluk dahi yapamazsın bu memlekette.
Hem sahipsiz, hem de namuslu kadın nasıl olsun?
Erkek hafsalası almıyor besbelli.
Dul kadınlar tanıdım.
30-35 yaşında çocukları olan, dul kadınlar.
Yalnız yaşamayı seçen kadınlar.
En başta kendi erkek kardeşleri hayatı cehennem ediyor bu kadınlara.
Hatta çoğu zaman kendi çocukları.
O yaşa gelip çocuk büyütmüşmüş, farketmez.
Torun sahibi olmuşmuş, farketmez.
En azından çevre ne der, korkusu var.
İnanın abartmıyorum, erkek cinsdaşlarım.
İnanmıyorsanız en güvendiğiniz kadınlara sorun.
Annenize sorun yahu.
Kendi yaşamadıysa bile, mutlaka çevresinde bunları yaşayan birilerini görmüş, duymuştur.
Tipik erkek salaklığıdır.
Cinsel ilişkide bulunduğu kadına sahip olduğunu sanmak.
Artık o kadın başkasının olamaz.
Fethedilmiştir.
Hele bir de kadından çocuk yapılmışsa, her şeye hakkı vardır erkeğin.
Böyle bir ülkede, hem çocuk sahibi olup, hem de yalnız yaşamayı seçmek.
Kocasından ayrılmak.
Cesaret işidir.
Hele bir de mutlu olmaya kalkmak, manyaklıktır düpedüz.
Çoğu erkek kabul edemez, böyle terk edilmeyi.
İntikam almaya kalkar.
Zavallılaşır.
Hiç bir şey yapamıyorsa, taciz eder terk eden kadını.
Ayrıldığı kadının kendinden sonra mutlu olmasına, olabilme ihtimaline bile dayanamaz.
Farkında değildir içinde bulunduğu durumun.
Hatta çocuğuna yaptığı kötülüğün.
Ayrıldığı kadının mutlu olmaya hakkı yoktur kendinden sonra.
Sadece mutsuz bir anne olarak sürdürmelidir hayatını o.
Erkeğine süpürge etmekten çekindiği saçlarını, çocuğuna süpürge etmelidir artık.
Bir tür süpürge saplığıdır ona layık görülen.
Her hangi bir işte başarılı olması düşünülemez bile.
Erkeğin en zavallı olduğu anlar, işte bu anlarıdır.
İnsanlığını yerlerde süründürdüğü anları.
Ve büyüklük, susmalar, içe atmalar, hep kadına düşer böylesi durumlarda.
Daha bir kadınlaşır sanki kadın.
Daha bir olgunlaşır.
Her olgunlaşma ise, içimizde bir şeylerin kırılmasıdır aslında.
Bir daha tamir edilemeyecek bir şeylerin.
Belki de bu yüzden kırıktır hep bir yanı annelerimizin, kadınlarımızın.
Kimbilir ?
Sahi, hiç sordunuz mu ?
