Adalet ve Kalkınma Partisi ve onun lideri, çok partili hayatımızım rekorlarını kırıyor ama bir yandan da hata ve yanlışlar konusunda ayrı bir rekora daha koşuyor.
Evet AKP gelmiş geçmiş partiler içinde en uzun iktidarda kalan partidir.
11 yıllık dönemde, siyaset ve ekonomi alanında inkar edilmeyecek mesafeler alınmış, parasal olarak büyümeler yaşanmış, istikrarlı dönemlere imza atılmıştır.
Bütün yapılanları herkesin takdir etmesi zorunluluk değil.
Muhalefet partisi ve diğer partiler AKP’yi göklere çıkaracak değiller.
Bu iktidara kapıkulu olacak değiller.
Hiç kimse Erdoğan’a biat etmek zorunda da değil.
Gelgelelim AKP ve lideri Başbakan Erdoğan herkesin kendisini takdir etmesini beklemekte.
Yani kendisine oy vermeyen yüzde 50’nin de ‘takdir’ (!) duygularını dile getirmelerini istemekte.
Oysa böyle bir şey beklemek ilkellik.
Böyle bir düşünceye saplanmak cahillik.
Meseleye ‘bencillik’ penceresinden bakmak yanlış.
Misal: Gezi olaylarını çıkaranların tümünün ‘ komünist’ olduğunu iddia etmek gibi bir şey bu.
Üstelik eğer komünist partisinin kurulması, seçimlere girmesi yasal olarak varsa ve iktidara muhalefet ediyorlarsa yasal olarak bir şey yapılamaz.
Ancak olayları başlatanların eylemleri eğer yasalara aykırı, başkalarının özgürlüklerini ortadan kaldırır nitelikte ise ister komünist, ister faşist, ister islamist, ister ataist, kim olursa olsun yasaların duvarına çarpar, çarptırılır.
Önemli olan burada ‘toptancı’lık yapılaması.
Yaftalamadan kaçınılması son derece önemlidir.
Ama insan bir kere ipin ucunu kaçırmaya görsün.
Bir kere dengeleri kaybetmeye görsün.
Ne yazık ki bu hallerde her yaptığını doğru sanır.
En yakınındakine bile güvenmez.
Bu haleti ruhiye ise siyasetçinin sonu olabilir.
Yolun sonu görünüyor demektir
.
