Ruhuma dokunan her hazin olay hatiralari da hatirlatiyor. Ruhi SU Hocam 1978 Mayis ayinda yazdigi ”Insan ve Emek” siirinde diyor ki, ”Ama benim memleketimde bugün, Insan kani sudan ucuz, Oysa en güzel emek insanin kendisi, Kolay mi kan uykularda kalkip, Ninniler söylemesi, Belki bu nedenle, yazik, Asilmis gibi durur, Asilmis gibi kederinden, Duvarlarimda resim, Çalgilarimda müzik.” Analar yavrularini hep düsünür, ne mutlu ki, analari yanibasinda olan insanlara, hele en zor anlarindan birini yasiyorlarken…Mesela Tugba KURTULMUS ve Bedri BAYKAM bu sansli çocuklardan…Bugün Dünya siir günü…Bu sabah Onlari Hastanede ziyaret ettim,ilk önce Tugba Hanimefendi’ye ( daha önce hiç tanismadigim halde, sanki yillardir tanidigim bir arkadasim gibi hissettim) , sonra Bedri Beyefendi’ye geçmis olsun dileklerimi söyledim ( yillardir tanidigim çok kiymetli bir insan )…Anneleri basucunda, sanki bebeklik yillarindaki gibi, melek kanatlariyla koruyorlar yavrularini…Oysa onlarin bedenine dokunan, Onlari acimasizca yaralayan da bir annenin yavrusu, hiç mi aklina gelmedi kendi bebekligi ve kendi annesi, Onlara bu zulmü yasatirken, Onlari bu soklara sokarken…
Insan beklenmedik bir aciyla karsilasinca garip bir soka girer. Herkesin tepkisi farkli olur. Bu asla gülünecek, elestirilecek bir hal degildir. Ne hazin ki, baskalari da her zaman ve her durumda oldugu gibi kendileri gibi davranir.
Ben de, kollarimda son nefesini veren kocamin, bir sanatçinin ölümüne tanik olmustum, üstelik savasta degildik, her aksam uyudugumuz gibi uyuduk, birimiz bir daha uyanamadik, bu soku anlatabilmek için sayfalar dolusu yazmam gerekebilir, bir de sonrasinda yasadiklarim var ki, yazmaya ömrüm yetmez zannederim. Yusuf HAYALOGLU arkadasimin söyledigi gibi, ”Ben böyle yalnizlik görmedim”.
Yalnizligi, Bedri BAYKAM’in soke olmus haliyle, yardim isteyisine, sehir içinde adeta 3 maymunu oynayan insanlarin davranislarinda bir kez daha gördüm, trafik içinde yarali kosusturan bir yarali insan gördüm, önünden geçip giden, yürüyen, otomobil süren heykeller gördüm, ”BEN BÖYLE YALNIZLIK GÖRMEDIM”.
Yüce Allah hiç kimsenin basina suskunluk vermesin, insan konusmak ister, derdini, düsüncesini söylemek ister, bilemeyip-anlayamadigini sormak ister, bunda ne var?
Bilmedigi konuda konusup-yazip yanlislardan bir duvar örmekte ise, çok yanlis var…ne hazin ki bunu bir kisim Medya çok yapiyor. Neyse ki, yeni yeni, ara sira bazi bazi, Yazi isleri müdürleri, özür dileme yazilari yaziyorlar, ben sabirla bekliyorum, bir gün benden de özür dileyecek çok sayida Medya mensubu var da, yillar geçtikçe herkes kendisini, kendi sesiyle anlatiyor, Ilahi Adalet’in yüceligi, insanin sabrini derinlestiriyor.
Yardimseverlik ne zamandir? Insanlik ne zamandir?
Sevgi ne zamandir? Saygi ne zamandir?
Baris ne zamandir? Hosgörü ne zamandir?
”Gözleri Hep Üzerimizde” isimli kitabini okumustum Bedri BAYKAM’in, iki gün sonra 23 Nisan Çocuk Bayrami…ATATÜRK, sevdiklerine ”çocuk” diye hitap edermis…Ben, bu 2011 yilinin Dünya Siir Günü’nde, Yeryüzü Çocuklarinin Bayramini, iki gün erkenden kutluyorum…
Sanat’in Siyaset’e hep yol gösterdigini unutmadan, Sanatçilarimizi da saygimla selamliyorum. Altan ERBULAK-Ali POYRAZOGLU TIYATROSU’nda oyununu seyrettigim güçlü Tiyatro Sanatçisi Peker AÇIKALIN’a çok geçmis olsun diyorum, güçlü yüregi bir çok kez susmus ve yeniden hayata dönmüs…ve HEKIMLERIMIZ’E, HEMSIRELERIMIZ’E, HASTANELERIMIZ’E, TAKSICILERIMIZE( Keske Ambulanslar da zamaninda yetisebilse ve yetistirebilse, ne iyi olur) HEP TESEKKUR BORÇLUYUZ, bilinmedik, ani ve aci soklarimizi iyilestirenler hep ONLAR…
Kendimiz gibi olmayana saygi duymazsak, kendimizi de anlayip sevemeyiz…Sevgisiz ne olur ki? Yalnizlik…BEN BÖYLE YALNIZLIK GÖRMEDIM…
Sair Yusuf HAYALOGLU diyor ki, ”Ressam kardes, ölümün rengini boyadin mi hiç? Kara giysiden kara midir, Ak kefenden ak mi? Birazdan gelecekmis kadar yakin, Hiç ugramayacak kadar uzak mi?”
Tugba KURTULMUS, Peker AÇIKALIN, Bedri BAYKAM yeniden hosgeldiniz hayata, 21 Nisan ve 23 Nisan KUTLU OLSUN, siz buradasiniz ya, çok kiymetli anneleriniz için 2011 bayrami çok mühim…”Kolay mi kan uykularda kalkip, ninniler söylemesi…”
