“Beyazlar içindeki genç adamdan yayılan spiritüel titreşimleri hissedebiliyordum. Etrafı besleyen manevî bir kaynak gibiydi… Kimdi, önümde beyaz ipek elbisesi ve altın şalıyla oturan bu adam?… Daha önce böyle gülümseyen birini hiç görmemiştim – rahatsızlığı, karanlığı, ya da acıyı anında silen ışıltılı bir tebessüm… Ona sadece Babaji deniliyor. Ve Maha Avatar olarak biliniyor – dünyanın en büyük koruyucusu ve en yüksek spirituel vibrasyonların taşıyıcısı. Yaşayan bir tanrının ayak ucunda oturabildiğime inanamamıştım…”
Donald Schnell’in bu unutulmaz buluşmayı, şiirsel bir ifadeyle kaleme aldığı, The Initiation (İnisiyasyon) adlı kitabını okurken satırlardan akan sevgiyi hissetmeme rağmen, anlatılanların gerçek olup olmadığını sorgulamaktan kendimi alamamıştım. Aşkla sıralanmış cümlelerin akışına kapılarak, tüm tecrübelerin birden anlam kazandığı, acıların artık hatırlanmadığı, ruhun anlatılamaz bir coşkuyla yükseklere tırmandığı, sonu asla gelmeyecek gibi görünen arayışların hedefe ulaştığı o sihirliana eşlik etmek çok güzeldi. Ama; çağlar boyunca ortaya çıkmaktan hep imtina etmiş efsanevi bir üstadın sessizliğini bozarak bizle konuşması olası mıydı?
Belki bazılarınız anımsar, geçen seneki bir yazımda sahip olduğu ilahî vasıflarla Tanrı’nın iradesini yeryüzüne yansıtarak, sorumlulukların en yücesini, yani insanlığın gelişimini yüklenen Babaji’yi incelemiş, gelmiş geçmiş bir çok üstadı yetiştirdiğinden bahsetmiştim. Şimdi sözü, onu tüm dünyaya tanıtan, öğretisini Batı’ya taşıyan bir başka yogiye, eşsiz Yogananda’ya bırakıyorum:
“Badrinarayan yakınındaki Kuzey Himalayalar’ın sarp ve kayalık uçurumları, hâlâ Lahiri Mahasaya’nın gurusu Babaji’nin canlı varlığıyla kutsanmaktadır. Dünyadan elini eteğini çekerek münzevî bir yaşam süren usta, fiziksel şeklini yüzyıllardır, belki de binlerce yıldır korumaktadır. Ölümsüz Babaji, bir “avatar”dır. Bu Sanskrit kelime, “iniş” anlamına gelir; kökleri ava, “aşağı” ve tri, “geçmek” sözcükleridir.
Hindu yazıtlarında “avatara” İlahî Vasıf’ın inerek insan bedeni şekline bürünmesi anlamına gelir.
Bir avatar her yerde varolan Ruh’ta yaşar; onun için bütün uzaklıkların karesi bile büyük bir mesafe sayılmaz. Dolayısıyla, Babaji’nin fiziksel bedenini yüzyıldan yüzyıla saklamasının sadece bir sebebi vardır: İnsanlığa kendi içinde yatan imkanların somut bir örneğini verebilmek arzusu. Eğer insanlığa, Tanrısal olanı bedenlenmiş bir halde bir an için görmek ihsan edilmeseydi, kendi ahlâkını yüceltemeyeceği şeklindeki ağır maya yanılgısının baskısı altında kalırdı.? (Bir Yogi’nin Otobiyografisi; Klan yayınları; 2004)
Babaji, din ve ırk ayırımı yapmadan, tüm insanlığı çocuklarıymış gibi kucaklayan; na ulaşmak için sarsılmaz bir aşk ve özlemle Tanrı?yı aramayı şart koşan; nice nisiyasyonlardan geçip bir an için bile olsa onun huzurunda ışığı ile yıkanmayı delicesine arzulayan her aşığı, her zaman ağırlamaya hazır mutlak bir güç… Lahiri Mahasaya’nın dediğine bakılırsa, onun ismini saygıyla anmak dahi kutsanmaya yeterli.
Donald Schnell’e şöyle bir izahta bulunuyor Babaji: “Bu beden, tıpkı televizyon ve radyo gibi benim sevgi istasyonuma kendilerini ayarlayanlara hiç durmadan spiritüel dalgalar gönderiyor… Batılılar, ruhsal antenlerini temizlemek mecburiyetindeler. İlk önce doğru besin ve yaşam ve düşünceyle.”
Zihnin gevezeliğini susturarak, kalple beyni uzlaştırmamız gerektiğini; bunu başaramadığımız taktirde Tanrı’nın “kalp atışlarını” duyamayacağımızı vurguluyor. Ve; insanın içini yakan, yüreğindeki ateşi canlandıran benzersiz bir şefkatle şunları ekliyor: “Zihin sessizleştiğinde artık Tanrı arayışı yoktur. Tanrı seni (böyle) bulur… ‘Premananda’, bütün üstatların yaşadığı en yüksek katman, aşkla dolu bir cennettir. Ruhanî arayışın bitip Tanrı’yı hissedişin başladığı, en yüksekmutluğun diyarıdır.”
Şimdi gözlerimizi yumup, ruhumuzdan bedenimize akan o müthiş sevgiyle, sevgisini
bizden asla esirgemeyen Babaji’ye sarılalım ve onunla sonsuzluğa dokunalım…
Not: Işık Menderes’in bu yazısı Radikal Gazetesi Cumartesi ekinde yayımlanmıştır.
