Küba, vergi hukukunda ve malî yapısında yeni düzenlemelere gitti. Açıklanan malî reform ve uygulamanın “Değişen global ekonomik koşullara uyarlanması” olarak yer alması dikkati çekti. Ancak, bu paket içersinde, incik boncuk dizen, resim yapan, karikatür çizip sokakta satan, evde muzlu kurabiye üretip panayıra çıkaran, gazeteye yazı yazan, roman ve hikâye üretip bastıran halkın vergisi yüzde 100 artış gösterdi.
Serbest çalışanların vergi dilimi yüzde 25’den yüzde 50’ye çıkınca, Küba’da bireysel hareket etmek isteyen, kendi işini yapmak isteyen kesime, bir anlamda “Bu işleri yapma sen yapma, gel devlette çalış” denildi.
Küba’nın, insanlık tarihinde umutla beklenen geleceğin sosyalizmine öncü olması bakımından, “devletçi anlayıştan” uzaklaşması gerektiği ise Amerikan Solu tarafından bu sıralarda sıkça dile getiriliyor. Uygulamanın sosyalist yönetim ve komünizm idealiyle bağdaşmadığı da Amerikan ve Kanada sol basınında vurgulandı.
Küba’da 5 milyondan fazla sayıda çalışan bulunuyor ve bunlardan sadece 143 bini özel iş yapabilmek üzere vergi kaydına sahip görünüyor.
Hâlihazırda, çalışabilir nüfusun yüzde 86’sını Devlet adına çalıştıran Küba’da, özellikle sanatçıların, özel beceri sahibi olan el sanatı emekçilerinin kendi işlerini kurmak üzere kamu sektöründen son bir yıl içinde ayrılmaları, sosyalist yönetimi tedirgin etti.
Bir yazarın, ressamın, heykeltraşın, el sanatı üreticisinin devlet talimatıyla ortaya ürün koymasının olanaksız olduğunu bir türlü kabul etmeyen ve hâlâ eski katı kurallara bağlı yönetimin bu anlayıştan uzaklaşması gerektiği şu sıralarda konuşuluyor.
