Her insan bir evrendir.
Bir insanın yaşamının sona ermesi o evrenin tüm anlamlarıyla sona ermesidir. Güneşin kararmasıdır….
Her eylemimiz, hayata karşı gibi görünen ölüm orucu da dahil hayatın içinde anlamı vardır ve hayata tutunma, var olma çabasıdır.
Son kertede ne yaparsak yapalım asıl olan yaşamak için yaparız.
Hareket alanımızı genişlettikçe özgürleşiriz ve özgürleştikçe daha fazla hareket etme olanağımız olur.
Eylemsiz yaşayamayız. Ölüm eylemin bittiği noktadır.
Ulus Baker Ölüm Orucu* başlıklı makalesinde şu görüşleri aktarıyor
“Canlı varlık ölümü düşünemez. Spnoza’dan öğrendiğimiz bu düşünce olgusal değil varoluşa ilişkindir. Onun sayesinde ölüm oruçlarının ölüme değil, yaşama doğru gittiğini, yaşama ilişkin taleplere sahip olduğunu, onunla kenetlenip onu olumladığını öğreniyoruz. Çünkü yaşam dirençtir. Kendine b ir süre biçmez, sonunu algılamaz, sona erdiğinde kendisi orda olmaz…”
Ölüm orucu bir tabirle “Batsın bu dünya” duruşu değildir. Hayatın olumlanmasına ilişkin bir duruştur. Onun için de hayata dair taleplerle ortaya çıkar. Açlık grevi ya da ölüm orucunda olan hiç kimse ölümü düşünmez. Yapmak istediği, hareket imkanının en sıkıştırıldığı bir ortamda bir eylemde bulunabilmek, kendince daha iyi yaşamak için taleplerini dile getirmektir. Bu kertede bir eylemi siyasi, sosyolojik tanımlardan sıyrılıp insan olma noktasında anlamaya çalışmak ve dinlemek gerekir.
Deliler birlikte hareket edemez, ortada bir şuur kaybından söz edilemeyecek bir eylem var. Şuurlu insanlar olarak dinlememiz ve anlamaya çalışmamız ve bunu yaparken de bir düşmanlık ve nefret zemininden sıyrılmamız lazım.
Sonuçta hayatın daha anlamlı ve güzel olabileceği, olması gerektiği noktasından olana bitene yaklaşmamız gerekmez mi?
Umarım, umalım anlaşmazlıkları çözebilmek için hayatı, bedeni savaş alanına dönüştürmeyen, zedelemeyen ölüm orucu benzeri ifade eylemlerine gerek kalmaz…
*Dolaylı Eylem İletişim Yay. Say.301
