Günlerden Salı. Adana’dan Ankara’ya doğru Toroslar’ın heybetli görünümünü seyrederek uçmaktayım. TBMM’de hararetli bir Anayasa Tartışması ve oylaması yaşanmakta. Ben de akşam kulisin havasını koklayacağım. Avrupa’da ise biz insanların geliştirdiği en modern tekniğin bile bir yanardağcık karşısında pes ettiği günler yaşamaktayız. Sizin bu satırları okumakta olduğunuz Çarşamba Günü uçağımın Frankfurt’a kalkıp kalkamayacağını bile bilmiyorum. Frankfurt’a gidemezsem yüce yanardağın izni ile Türkiye semalarında uçarak Ercan’a yönleneceğim.
Seçimden iki gün önce kaleme aldığım yazımda seçimin sonucunun belli olduğunu yazmıştım. Beklediğim ya da beklediğimiz gibi oldu. Kamuoyu yoklamaları seçmenin tercihi konusunda yanılmadılar. Üstelik KKTC dışından oldukça yoğun bir çaba olmasına rağmen sonuç değişmedi. “Ankara” kelimesinin “Ankara” ile “en sorunlu”, “az sorunlu” ve de az sayıda “sorunsuz” olanlar tarafından kampanyalarının tek argümanı haline geldiği bu seçimden ders çıkarması gerekenler var.
İlk olarak belirtmekte yarar var. Politikada bir ana kural vardır. Halk her zaman “orjinali” seçer. Kendi gözünde hiç bir zaman “Ankara’nın desteğiyle politika yapan” olarak görmediği çevrelerin ona her buldukları olanakta ve her türlü propaganda aracı kullanılarak “Ankara’nın adamı biziz, bizi seç” şeklinde koro halinde hitap etmeleri seçmeni sadece şaşırttı. Ama bu “Ankara’nın yeni adamlarının” gerçekten “Ankara’nın adamları” olduğuna inanamadı. “Madem Ankara hepsinin patronu, o zaman biz de onca yıldır Ankara’nın sözünden çıkmadığına emin olduklarımızı seçelim” dedi.
Ayrıca seçime katılan bir adayın dolaylı da olsa arkasındaki parti belki” tam CHP’lik” bir şekilde uğradığı son seçim yenilgisi sonrası gerekli kadro değişikliğini yapmamış olduğundan “yarına yönelik umut olma” konusunda ikna edici bir güç desteği sunamadı. Halkın gözünde geçmiş dönem “Hükümette başarılı olamayan ve bazı bakanları nedeniyle hakkında çok konuşulan” yönetim neredeyse değişmeksizin ağır bir seçim yenilgisinin ardından bu şekilde hızla diğer seçim yenilgisine doğru yol aldı.
Kazanılmak istenen ama kazanılamayan “Anadolu’dan bir kaç yüzyıl önce değilde onlarca yıl önce göç etmiş” olan ve de “Türkiyeli” diye tanımlanan seçmen de “orjinali” varken bir başka alternatif aramadı. Özellikle adaylardan birini destekleyen marjinal ufak ama söz konusu “Türkiyeliler” olduğunda “boyundan büyük ses çıkaran” ve de son yıllarda her açıklamasında “Yüzlerce yıl önce gelen Türkler ve onlarca yıl önce gelen Türkiyeliler” arasında “büyük farklar” olduğu iddiasında olan bazı politikacılar da aslında en büyük “dezavantaj” oldular desteklediklerine. “İlk yapılacak pazarlıkta gerekirse gözlerini kırpmadan onlarca yıl önce gelenleri feda etmeye hazır” olduğuna inandıkları tarafa oy vermek bir tür “ilmiği boynuna geçirmek” gibi geldi “Türkiyeli” seçmene. Vatandaşlık konusunda ve diğer bazı alanlarda “haksızlığa uğradıklarından” emin ise bu kesim, bu “his” doğru olsun ya da olmasın “neden?” diye düşünmesinde yarar var bazı “kaybeden” politikacıların.
Dilerim bu seçim sonrası analizini yapanlar gereken dersi çıkarırlar. Ben olsam KKTC vatandaşları arasında “eski” ve “yeni” ayrımından vazgeçer ve bundan böyle “yeni” denilenlerin çok hızlı “eskilerle” kaynaşmasını sağlamaya çalışırdım. Kuzey Kıbrıs Gerçekleri’nden biri de bence bu adanın yerlilerinin ister yüzlerce yıl önce, isterse son kırk yıl içinde gelenler olsun sonuçta aynı kaderi paylaştıklarıdır. Hepimizin özlemle beklediği çözümde ancak bu gerçek üzerine inşa edildiği oranda ve böyle olduğu da tüm Kuzey Kıbrıslılara anlatılabildiği zaman tam desteğe sahip olacaktır.
Evet seçim sonuçlandı. Şimdi artık Ankara ve Lefkoşa İşbirliği’nin dün olduğu gibi bugün de ahenk içinde devamı önemli. Bu konuların uzmanı bir TC Büyükelçisi’nin de göreve yeni başladığı bu yeni dönemde sürecin Kuzey Kıbrıs Türkleri’nin ve Türkiye’nin çıkarlarını gözeterek başarıyla devamı hepimizin ortak hedefi olmak zorunda. Gerhard Schröder’in Almanya Şansölyesi iken söylediği “önce ülkem sonra partim” 19 Nisan 2010’dan itibaren çok daha anlamlı olacak.
