Bir aya yakın süredir klavyeye elim gitmedi.
İçimden mi gelmedi, olaylar mı soğuttu beni pek kestiremiyorum.
Yorgunluk desem değil.
Çünkü hemen her gün sabah yürüyüşleri yapıyoruz ve en ufak bir yorgunluk işareti yok.
Tabii ki bu zihin yorgunluğunu kapsamıyor, bunu biliyorum. Ama okumak alışkanlığım azalmış değil. Buna ne demeli?
Son günlerde meydana gelen olayları, siyasi tartışmaları ve “kayıkçı kavgaları”nı uzaktan izliyorum.
Bana göre hiç biri Türkiye’nin geleceğine yönelik değil.
Evet demokrasi yolunda alınan mesafeyi inkar etmek mümkün değil.
“Vesayet Kaleleri”nin tek tek düşmesi çok kötü değil.
Ekonomideki istikrar kağıt üstünde iyi gibi görünse de cepleri yakmadığı, paranın her geçen gün pul olduğu dönemlere göre kötü değil.
En çok can yakan, insanın içini acıtan şey, milyonlarca yetişmiş gencin işsiz kalması ve işsizliğin hala çözümlenememiş olması.
Kürt sorunu ve PKK’nın nadasa bırakılması.
Yeni bir sivil anayasanın buzdolabına konması.
Yaşamsal önemi olan 12 Eylül sonrası çıkarılan bir çok antidemokratik ve faşist yasaların değiştirilmesine el atılmaması…
Bütün bunlar içimi karartıyor.
Her seçim bir umut ışığı gibi görünür insanlara.
Eskiden ben de aynı duyguyu yaşardım
Hele şu seçimler gelsin diye heyecanlanırdım.
Ama bu seçim beni hiç mi hiç ilgilendirmiyor.
Çünkü bir partinin üç defa ve peşpeşe iktidara gelmesini demokrasinin cilvesi olarak göremiyorum.
Ne yazık ki bunda iktidara yürüdüğünü söyleyen güçlü bir partinin bulunmaması moral çöküntümü güçlendiriyor.
Esas darbenin CHP içinde yapıldığını sanıyorduk ama bunun da “yapay darbe” olduğunu çok kısa zamanda anladık.
Deniz beyden sonra Kemal bey pek tat vermedi.
Çok umut da vermedi.
Çok çok çelişkiler yaşandı geleceğin iktidar partisi içinde.
Programı da inandırıcı gelmedi taraflı-tarafsız vatandaşa.
Ve bu tatsız şeyler beni yazmaktan soğuttu.
Klavyenin tuşları buz kesildi adeta.
Bakalım önümüzdeki günler mevsim sıcaklıkları beni olumlu etkileyebilecek mi?
Ben de merak ediyorum açıkçası.
