ve buna yılların birikimlerini katmakla yetkin bir siyasetçi olunabiliyor…
Siyasetçi, bir noktadan sonra, ülkesinin kaderini de içinde barındıran, sorumlu ve hassas bir konumda bulunabileceği için, başka dallardaki mektepli-alaylı toleransına pek açık olmamalı bu bilim dalı…
İşinin ehli, mektepli insanların ülke vitrininde ve yönetim kademelerinde ön planda olması, daha ağırlıklı söz sahibi olması, politika sahnesine kalite katar… Yanardöner dünyadaki günlük değişkenlere göre, karmaşık politikalar belirlemek ve yürütmek zorunda olan, ülke yöneticisi pozisyonuna haiz alaylıların, bir eğitim be usul-erkan birikimi olmadan, uluslararası bir kültüre sahip olmadan, en basitinden bir lisan bilgisi dahi olmadan, dar vizyonlarla, dış arenalarda ülkeniz adına bireysel katkı anlamında ne kadar etkili ve saygın olabileceği şüphelidir zamanımızda…
Sıvılandırılmış karizma kavramlarına vesile olan içi boş takımların boynundaki kravat kadar sırıtır, suni tatlandırılmış zoraki alafrangalıklar…
Hele rüzgarların hergün farklı iklimlerden, farklı kuvvetlerle estiği, aynı anda birçok masada satranç oynanması gereken kurtlar dünyasında gard almak, görüş belirlemek ve vizyon geliştirebilmek, sadece içgüdüsel yollarla hareket eden veya danışmanların sürüklemesiyle yönlendirilen liderlerle pek mümkün değil… Ekip çalışması ve sentez görüş geliştirmeye meyilli olmayan lider sultalarında bu kaygı, daha da paradoksal bir sıfata bürünüyor… Hele teknik bilgi birikiminden noksan olan ve de uslup olarak gedik veren birine asla ehliyet verilmemeli yürütme için… Gerçi ehliyet verme sistemi ve heyetin ehilliği ayrı bir tartışma konusu…
Bizim siyasetçilerimiz dünyayı hangi yöntemlerle izliyorlar, hangi kaynaklardan bilgi güncellemesi yapıyorlar ve hangi kıyas bilgilerinin süzgecinden geçirip aklı selim kararlar alıyorlar? Ve en önemlisi hangi kutuptayız fiilen? Eğitim altyapısı sadece cemaat yönetmeye ve hitabet sanatına programlanmış alaylı bir liderin, güncel dinamizme ve hayati dönemeçlere göre vaziyet alma pratiği, mektepli birine nazaran mutlaka atıl kalır… O zaman koskoca ülkenin yol haritası, süpürgeci danışmanlarla, şaibeli müsteşarlara kalıverir… Ve güvenilemez, dünya arenasındaki vitrinimize ve yönetiliş mantalitemize… Artık batı sınırımızın tamamen AB, doğu sınırımızın ise komple girdap olduğu dünya kutupları arasındaki sıkışmışlığımıza hangi kalifiye siyasetçi, hangi lider aydınlık bir çıkış yolu inşa edebilecek liyakatte acaba?
Hükümetin içinde siyaset biliminin rahle-i tedrisinden geçmiş olan kaç bakan var? Parlementoda böyle yetişmiş kaç vekil var? Bu ülkeyi uzun dönemler mühendislerin yönetmiş olması mıdır acaba hala daha üçüncü ligde pineklememizin sebeplerinden biri? Uçak fabrikasının mühendis kadrosunda arkeolog çalıştırmaktan ne farkı vardır bunun? Ya da beş yıldızlı bir otelin genel müdürlüğüne diş doktoru veya camilere atom profosörü atamaktan farklı mıdır bu? Siyasi Bilgiler Fakültesi mezunu olan bir Başbakanımız oldu mu acaba? Bilmiyorum…
Şimdi ülkemizi imamlar yönetiyor… O zaman, örneğin TRT’nin başına şimdiki gibi bir zat gelebilmesi veya THY’nin başına , en karlı ve atılımlı dönemini yaşatan işinin ehli Genel Müdür görevden alınarak yerine, yandaş getirilmesi sonucunda bu kurumların nasıl bir rotaya girdikleri, kaşar peyniri uzmanları tarafından gözlemlenebiliyor mu acaba? Teknik boyuta saygıyı, kadrolaşmaya kaygıdan önceki sıraya bile koyabilmekten aciz peynircileri, sorumlu oldukları vizyon sınavlarında sınıfta bırakıverirler tostçular ! Zeytinyağcı olmak bile yetmez, uzun yol kaptanı olabilmek için ! Kaşarlaşmış kadrolarla birlikte kaymak tabakasının kalifikasyonunun ne menem oluştuğu tartışılmalı…
O zaman, yüzde sekseni zaten mesleksiz olan böyle toplumlarda, faytoncular bilim adamı, dondurmacılar metalurji mühendisi, sarraflar pilot, hafızlar da parlementer mi olmalıdır? İmzasını atmayı bilmeyenlerin işadamı olabildiği ortamlarda, vasıfsız parlementerlerin, vasıfsız yöneticilerin farklı sınıf muamelesi görmesi caiz midir?
