Sessizce gitti…

Sessizlik ortamında, sesi yoktu, çünkü ses yoktu…
Boşluk içinde, boş boş bakıyordu, tıpkı sesin olmadığı gibi…
Sessizlik ortamında, sessice ve boş boş baktı…
Şehrin uğultusundan uzaklaşmış, içine dönmüştü, dışarıda ne yaşandığının bile farkında değildi, onun içinde zaten önemsizdir. Yaşadıkları, yaşamın kendisiydi. Son günlerde yaşadıklarını sadece kendisi biliyordu, dışarıda ses yoktu.
Karanlık bir ortamdaydı, karanlıklar içinde… Karanlık sessizdi, belki içinde yaşayan sesler vardı ama yoktu, duvar vardı belki önünde, karanlıkta onu da hissetmiyordu. Duvarı bir bulsa, belki duvarın içine işlemiş sesler var olabilirdi… Elleri ile yokladı, boşluğa düştü eli… Ses yoktu, duvar yok.
Karanlıkta, sessizliğin içinde, duvarsız bir yerdeydi…
Ayakları ile zemini yokladı, ayakları boşa düştü, ayağını sarkıttı ama boşluktaydı, dizlerinin üzerine oturdu bulunduğu noktada, tek ayağını boşluğa bıraktı, boşluktaydı, zemin yoktu.
Karanlıkta, sessizliğin içinde, duvarsız ve zeminsiz bir yerdeydi.
Bağırmak istedi, bağırdı da… Ama kendisi dahi duymadı sesini, sesi yoktu.
Karanlıkta, sesinin yok olduğu bir yerde, ne duvar ne de zemin vardı…
Ayağa kalktı, elini yukarıya doru kaldırdı, boşluktaydı, tıpkı sağına oluna bakarken hissettiği boşluğu hissetti… Yoktu bir şey, evrende boşlukta bir yerdeydi…
Karanlıkta tek başınaydı… Acaba tek başına mıydı?
Sessizce düşündü, düşünmek için sese ihtiyaç yoktu…
O güne kadar hep gözleri ile görmüştü yaşadığı yerleri, şimdi görmüyordu ve korkuyordu. Korkusu zaman içinde yok oldu, karanlık korkuyu yeniyordu belki de…
Gözleri görürken, karalığın ne olduğunu bilmiyordu ama karanlıktan kalmaktan çok korkardı. Bir de sokakta kalmaktan çok korkardı, o yüzden hep para kazanmak ve geleceğini garantiye almak için sigortalı çalışmıştı. Sokakta kalmamak için hep çalıştı, hep dört duvar arasında yaşadı.
Sessiz bir ortama gelemden önce hep seslerin arasında yaşadı… Seslerin ve görüntülerin altında hep yalnızlığı ve sessizliği aradı…
Aradığını buldu…
Ama beklediği gibi değildi, başka yerde bulmuştu.
Karanlıkta, sesinin yok olduğu bir yerde, ne duvar ne de zemin vardı…
Sessizce gitti dedi arkadaşları, onun artık gürültü içinde göremeyince…