” Sokaktayim, kimsesiz bir sokak ortasinda; Yürüyorum, arkama bakmadan yürüyorum. Yolumun karanliga saplanan noktasinda, Sanki beni bekleyen bir hayal görüyorum.” böyle söylüyor, Necip Fazil KISAKÜREK…1904 yilinda Istanbul’da bir Konakta dogmus.
1902 yilinda Selanik’te ise Nazim Hikmet RAN dogmus…Düsünceleri, Siirleri sebebiyle hapishanelerde olduklari zaman birbirlerini ziyaret ederek, içinde bulunduklari durumun kendilerine reva olmadigini söylemisler birbirlerine…
TV de Sacit ASLAN konusuyordu, yigitçe söylüyordu kendi ailesinde ve çevresinde gördügü siddeti…ve sasiriyordu, siddeti yasayan insanlarin nasil bir gizleme politikasi içinde olduklarini…ve bir özlü güzel söz söylüyordu, herkesin aklinda, kalbinde, ellerine, gözlerinde, sesinde söylemesi gereken… HIÇ BIR BEDEL BEDENLE ÖDENMEMELI diyordu.
Bu sözler kimleri gözümün önünden bir film karesi gibi geçirmiyordu ki, Hrant DINK’in sokakta yatan, vurulmus bedeni, Ugur MUMCU’nun sokakta duran arbasina konulan bombayla yok edilen bedeni, yalnizca yasayanlarin bilecegi iskence edilenlerin bedenleri ki simdi Utanç Müzesi diye, yasananlar hatirlatiliyormus, ve bir daha yasanmasin diye dualar ediliyormus, töre (21. y.y da hala…) kurbanlarinin bedenleri, siddete ugrayan, nefret suçlarina ugrayan insanlarin bedenleri, Sehit olan Askerlerin bedenleri, Demokrasi ve Baris Sehitleri, tacize ugrayan ve ugratilan insanlarin bedenleri, sevdiklerini kaybeden insanlarin aciyla kavrulan yürekleri, en içli ve en sessiz aglayan gözleri saymakla veya hatirlamakla bitecek gibi degil…
Sokaklarda uzun yillar yasadigini yigitçe anlatan Sanatçi DOGUS, diyordu ki, ”sokakta uyurken bedenime sahip çikmayi basarabilen insanlardanim, sokakta aç kalmayan insan sokaklarin ne garip tehlikelerle dolu oldugunu sadece yasayan bilir…”
Muhakkak sokaklar, evlere göre daha bilinmezdir diye düsünüyorum, fakat evi-yurdu olan insanlarin basina getirilenleri de, duyabildigimiz kadar duydugumuzda, insanca yasayabilmenin ne kadar zor oldugunu da anliyorum.
Herkes karsisindakini kendisi gibi zanneder, ilkin… paylastikça farkeder ki, herkes farklidir, herkes kendisine benzer, yani hiç kimse kiseye benzemez, parmak izlerimiz gibi…
Bence en zor olani, bir insanin kendisini, kendi ailesine tanitabilmesidir, bu çok uzun zaman alir, yahut, aileden kimileri birbirini gerçek anlamda hiç taniyamadan bu dünyadan geçip-giderler. Bazen sahit oluruz su cümleye, ”keski babam benim bu günlerime tanik olsaydi, beni bu halimle görseydi” derler. Mesela, Sanatçi Sadri ALISIK’in oglu Kerem ALISIK, ” Keski babam benim Tiyatro Sanatçisi oldugumu görebilseydi” demisti. Mesela, Türkan SORAY annesi Melek SORAY’a çok iyi baktigi için içinin çok huzurlu oldugunu söylemisti. Bu hayatta keski herkes, ilkin kendi anne-babasina çok iyi davranabilse…Demek istiyorum ki, aileye sonradan katilan gelin-damat olan insanlar, ailenin geçmisini bilemeyecekleri için, yasadiklari günler için de, gelecek günler için de, saygi içinde ve sessiz kalmalilar, çünkü her zaman sadece yasayan bilir, ve yasayana saygi duymak gerekir…
Eski zamanlardan günümüze kadar insanin kendi cinsine karsi besledigi saldirganlik öyküleri utanç vericidir…
Necip Fazil KISAKÜREK, 1927 yilinda 3 tane KALDIRIMLAR siiri yazmis, 23 yasindayken…Oysa sairligi de 12 yasinda baslamis, kendisi söyle diyor,”bahanesi tuhaftir, Annem hastanedeydi, ziyaretine gitmistim,beyaz yatak örtüsünde, siyah kapli, küçük ve eski bir defter, bitisikte yatan veremli bir genç kizin siirleri varmis defterde, haberi veren annem, bir an gözlerimin içini tarayip, ‘ Senin, sair olmani ne kadar isterdim’ dedi. Gözlerim, hastane odasinin penceresinde savrulan kar ve uluyan rüzgara karsi, içimden kararimi verdim,”sair olacagim”.
Paris kaldirimlarinda yürüyüp de yazdigi KALDIRIMLAR siirinde, diyor ki, ”Kaldirimlar, çilekes yalnizlarin annesi, Kaldirimlar, içimde yasamis bir insandir, Kaldirimlar, duyulur, ses kesilince sesi, Kaldirimlar, içimde kivrilan bir lisandir”.
Ne kapali kapilar ardinda, ne sokakta, bence de Sacit ASLAN’in söyledigi sözü gibi, hiç bir bedel bedenle ödenmemelidir.
