İsviçre’de sosyal yardım kuruluşları ödeme güçlükleri ile gündeme geldi. Bilimsel araştırmalarda, neden sonuç ilişkileri önemlidir. Bundan önceki yazılarımda yabancılar kanunlarının sertleşmesi, ırkçı görüş ve düşüncelerin artmasını anlatmıştım.
Gelişmelerin hepsi birbirleriyle bağlantılı. Yabancılara karşı sert tedbirlerin her geçen gün artması akıllara şu soruyu getiriyor. Avrupa artık bitiyor mu? Bir taraftan genç neslin azalması, çocuk sayısının her geçen yıl daha düşmesi, buna paralel yaşlıların artması yöneticileri kara kara düşündürüyor. Büyük bir yaşlı kesminin çalışma hayatından ayrılması, sayıları az olan çalışan kesmin bunlara bakmak zorunda olması mevcut sosyal güvenlik sistemini zorluyor.
Zaten 1 Ocak 06 tarihi itibarıyla yürürlüğe giren sosyal yardım kanunu beraberinde çok sert tedbirler getirdi. Uzun zaman işsiz kalan insanlar 1,5-2 yıl arasında işsizlik kasalarından maaş alıyor ve halen iş bulamazlarsa sosyal yardım sandıklarına devrediliyor. İşsizlik süreleri uzadıkça bu sandıklarda ödeme güçlüğü çekiyorlar.
Nisan 06 tarihli SKOS (İsviçre Sosyal yardım Konferansı) açıklamasına göre; her 8 çocuktan biri sosyal yardımla yaşıyor. Zürich şehrinde sosyal yardımla yaşayan aile sayısı bugüne kadar İsviçre tarihinde hiç bu kadar yüksek olmamış.
Her 15 aileden biri sosyal yardım alıyor. Sadece şubat 2006 yılı itibarıyla 9305 sosyal yardım işleminde 15600 kişi yardım talep etmiş, 18-25 yaş arasında her 11 kişiden biri yardım istemiş. Yardım isteyenlerin de yüzde 50 sini yabancılar teşkil etmektedir.
Sadece Zürich şehri 2005 yılı itibarıyla 284 milyon Frank sosyal yardım ödemiş.
Tabii bunlar sık sık gündeme gelip tartışılması gayet normal. Diğer taraftan bu yardımların yüzde 50 sinin yabancıya gitmesi ırkçı düşünce ve davranışları farkında olmadan artırıyor. Yabancılar ülkesine dönse biz daha rahat olacağız diyorlar. Ama yabancıların yaptıkları işleride aynı maaş ve koşullarda yapacakları da hep soru işareti olarak kalıyor.
İsviçre halkı gerek istatistikler ve gerekse yaşam standartı yönünden Avrupa’nın en refah kesmini oluşturmaktadır. Dünya’nın zenginliklerini, özellikle banka ve tarafsız konumları yüzünden kara ve ak para merkezi olmuş. Bu kaynakları ve daha az gelişmiş ekonomilerin ucuz işgücünü istedikleri gibi kullanmışlar. Dünya savaşlarına girmemiş, girenlerin paralarına bekçilik yapmış, ölenlerin hesabını da (yarabbi şükür) misali kendi hesapları ile birleştirmişler. Böylece insanlık tarihinde herhangi bir örneği veya benzeri olmayan bir şekilde sermaye birikimi olanağına kavuşmuşlar.
Ancak İsviçre’nin bugünkü rahatının temelindeki bilgi ve beceri artısı giderek küçülüyor. Diğer büyük ekonomiler, özellikle de Doğu ve Güneydoğu Asya ülkeleri Batı’yı yakalama yolunda ilerliyor. Zaten İsviçre kendi büyük Firmalarını’ da daha ucuz iş gücü gerekçesiyle buralara taşıdı. Durum böyle olunca işsizlik artmaya başladı, işsiz insanlarda sosyal yardım kuruluşlarına, çalışanlarda daha az ücretle çalışmaya zorlanmaya başlandı
Ayrıca Doğu ve Güneydoğu Asya ülkeleri üretim ve pazarlama konularında Batı’nın ürünlerini aratmayacak şekilde kalite ve hizmeti yakalaması ve bunları daha ucuza piyasaya sürerek batı ekonomilerini zorlamaya başladı.
Bu durumda Kapitalizm bütün azgınlığını ve zorbalığını göstererek, daha fazla kazanma hırsıyla kazanılmış hakları gaspederek işçileri boy hedefi haline getirdi. Çalışanların hayat ve yaşam koşullarının giderek ağırlaşması Avrupa’da profili değiştirdi. Refah toplumları’nın altındaki toprak kaymaya başladı.
Sonuç olarak Avrupa’da sınıflar mücadelesi giderek sert bir zemine doğru yol alıyor. Avrupa sokakları alışılmışın dışında protesto gösterilerine sahne oluyor.
Küreselleşme adı altında bütün dünyada sınırsız sömürünün yayılması, Kapitalizmi iç çelişkilerinin faturasını ödemeye davet ediyor. Ne dersiniz, emperyalizmin içinde barındırdığı akrepler kendi kendini zehirleme sürecine mi giriyor?
