Daha önceki yıllarda, bu konuyla ilgili yaşadığım ilginç bir olayı anlatmak isterim.
Bahsedeceğim yerde, beş yıldır yöneticilik yapıyordum. Bir gün, başka bir yerde çay içmek için bir davet ettiler. Ben de gittim. Girdiğim odada birkaç kişi oturuyordu. Bir kişi hariç diğerleriyle tanışıyordum. Bunlardan birisi, masada oturan ve o tanımadığım birine beni tanıştırdı. Falan kurumun müdürü diye …
Adam, nazik bir şekilde memnuniyetini ifade etti. Yine, aynı nezaketle sordu :
“ Kurumdan ne zaman ayrıldınız? Bu soruya doğrusu ben de şaşırmıştım. Ama, yine de cevap verdim:
“Halen aynı göreve devam ediyorum “ diye cevap verince, bu kez şaşırma sırası ona gelmişti:
“ Yani, siz şimdi yine o kurumun müdürü müsünüz ?” diye tekrar sordu.
“ Evet “ cevabını alınca şaşkınlığı daha da artmıştı.
“ Ama nasıl olur? Ben iki ay süreyle işim gereği sizin kuruma geldim, gittim. Ve ben sizi tanımıyorum “ diye anlatmaya başlayınca, işin mahiyetini anlamıştım.
Kendisine, o işlerden sorumlu yardımcının ismini söyledim ve sordum;
“ Ahmet beyi tanıyor musunuz?“
“ Evet… Evet… Hem de çok iyi… Sağ olsun bizimle çok ilgilendi ve işimizi halletti. “ diye cevap alınca, anlatmaya başladım.
İşlerin daha rahat ve hızlı halledilmesi için arkadaşlarıma yetki devrettiğimi, bunun faydalarını izah etmeye çalıştım. Ahmet beyin de o işlerden sorumlu ve yetkili müdür yardımcısı olduğunu söyledim.
Meseleyi anlamıştı. Çok memnun olduğunu hatırlıyorum.
İşine ve onunla ilgili bilgilere hakim, kendinden emin ve kültürel olarak yeterli olmayan zayıf yöneticiler, herkesin kendilerine gelmesini, en ufak meselenin kendilerine sorulmasını isterler. Bu şekilde, yönetici olmanın komplekslerini tatmin etmeye çalışırlar.
Tabii ki, arkadaşlara yetki verirken onlara iyi bir çalışma ortamı hazırlamak, onları motive etmek, hoş tutmak, sıkıntılarını hafifletmek te benim görevim olur.
Güzel şeyleri sahiplenmek, hataları mesai arkadaşlarına atmak, bir yöneticinin yapabileceği en büyük hata olur.
( Devam edecek…)
