Steele’in yorumu şöyle:
“İsrail’den bakıldığında, şer ekseni, İran’dan başlayıp Suriye’ye oradan Lübnan’da Hizbullah, Gazze’de de Hamas’a kadar uzanıyor. Bağdat’tan bakıldığında, İran ve Suriye, ülkenin güvenliğinin anahtarlarını elinde tutan güçlü komşular.
Kürdistan’dan bakarsanız, mücadele demokratik bir “yeni Irak”a inananlarla Saddam Hüseyin’in intikamını almak isteyenler arasında veriliyor. Bir de Ürdün Kralı Abdullah gibi meseleyi yüzlerce yıl Sünni baskısı altında yaşamış Şiilerin uyanışı olarak görenler de var.
İşte Bush yönetimi bu farklı görüşler arasında bölünmüş durumda. Peki, bu krizde İran’ın Iraklı komşularına nasıl bir faydası dokunabilir? Pek değil, zira İran şimdi silah ve mühimmat sağlamayı bıraksa bile artık buradaki milis güçler üzerinde kontrolü sağlayacak durumda değil. Suriye’nin de İran gibi, istikrarlı bir Irak daha çok işine geliyor, her ikisinin de ortak görüşü “Amerikalılar çekilsin, biz de istikrarı sağlayalım.
Ancak Amerika’nın nüfuzunun da azalmaya yüz tuttuğu şu dönemde, ne Tahran ne de Şam boşlukları doldurabilir. Irak dışardan gelenlerin sadece izlemek zorunda kaldığı bir afet yeri. ve eğer bir çözüm varsa, bunu Iraklılar, kendileri bulacak.”
