Zihninizin açlığı sizi ne yemeğe zorluyor? Hiç en umulmadık bir aşkın içinde buldunuz mu kendinizi? Ya markete sigara almaya inip de bir sürü torbayla eve döndünüz mü? TV’nin karşısında çılgın bir zaplama krizine girip de yorgun düştünüz mü? Tatil broşürlerine bakarken kendinizden geçip de telefonla rezervasyon yaptırırken yakaladınız mı sesinizi hiç?
Sylvia Boorstein’ın ‘ŞİMDİ VE BURADA’ adlı kitabını okuyorum. Hemcinsim ‘arzu’ temasında işte bu konuya değiniyor.
Sylvia Boorstein torununu örnekliyor kitapta. Annesinin olmadığı bir zamanda Sylvia torununun yanında kalıyor. Annesinin yokluğunu aratmamak için de torunu için elinden gelen her çabayı gösteriyor. ‘kurabiye istiyorum, bebek istiyorum, elma istiyorum, kitap istiyorum… İstekler bitmiyor ama istenilen şeylerin temini de çocuğu memnun etmiyor. «ocuk annesinin özlemini çekiyor ancak ihtiyaç duyduğu şeyi dile getiremiyor… Tıpkı içimizde yükselen arzu enerjisini, neye kanalize edeceğimizi bilmeyen biz büyüklerin davranışları gibi.
Bazı arzular , kendi orjininden çıkıp başka şeylere yönlendirildiğinde ve sahip olunduğunda dindirilebileceği hissi uyandırır. O likörlü çikolatayı midenize indirmeden asla uyuyamayacağınızı düşünebilirsiniz mesela. Gecenin bir yarısı sigara bulma telaşına girersiniz benzin istasyonlarında.. Bazen o çok istediğiniz arabaya sahip olmak herşeyden önemlidir. Bazen de değer bulmayan aşkınızın aşk olduğunu zannedersiniz. Bazen ev, bazen para, bazen…
Sylvia Boorstein ‘Muhtaç zihin yoksunluğa tepki olarak ortaya çıkar. Kimi zaman da görünüşte damdan düşer gibi gelir’ diyor… Muhtaç zihin güzel bir tespit. Günlük hayatımızda böyle yanılgılara sıkça düşüyoruz. Bazen bir kokunun size ne kadar cezbedici geldiğini ve sadece o kokuyu aşk zannettiğinizi düşünün? Yahut bir ten, bir bakış, eller, kollar, bacaklar aynı… Bu yüzden şablon çıkarmıyor muyuz hayatımızın kadınları veya erkekleri için? Sahi nedir bu arzunun enerjisini yığdığımız şeyler, nesneler, imgeler?…
Kuşkusuz arzu hayatımızı renklendiren birşey, yazarın değindiği gibi. Eğer sağlıklı ve yerindeyse tabi… Bu belki anneanne tabiri olacak ama kendini frenlemek son derece de önemli bir marifet. Niye? Şehvetle yıkandığınız bir akşamüstü, hiç de aç olmadığınız bir anda, güzel kokan bir kurabiyenin midenizi şişirmesi ne kadar anlamlı? Sonunda o şişkinliğin sizi uykusuz bırakacağı muhakkak… Ya öfkeyle kaltığınız masanızdan höykürdüğünüz insanların ruh durumu? O masaya tekrar oturmayacak mısınız bir daha? Masayı gözden çıkardıysanız boşverin tabi… Gözden çıkardığınız şeylerin arasında masanın lafı mı olur?
‘Şimdi ve Burada’ isimli kitabın ismine bakıp da ‘şu anı yaşayın, yarını boşverin’ gibi bir mesaj verdiğini zannetmeyin. Böyle bir düşünce hayatı nereye kadar sündürür? Şu an yarını belirleyen bir milat sadece. Sizi yoldan edecek bir milat değil, arzularınızı dizginleyecek ve doğrulardan damıtılmış bir isteği gerçekleştirecek bir milat. Demini almış çay kuşkusuz daha iyidir değil mi? Yoksa siz; çay olmayan ama adı ‘çay’ olan başka birşey mi içmek istiyorsunuz?
Yılmaz Erdoğan ‘ANKARA’ şiirinde şöyle der. ‘Biz birşeyi delicesine severiz ama tanrım neyi?’ Evet ya neyi, neyi severiz delice? Neyini seversiniz bir şehrin, sevdiğinizin, annenizin? Yoksa onlar sadece birer fotoğraf mıdır çerçeveleyip rafa kaldırdığınız? Kuşkusuz aşk şahane bir şey, sadece kendi düşlerinizle giydirmediyseniz…ve yine Erdoğan’ın mısralarında anlattığı o aşkı iliklerinize kadar hissetdiyseniz:
Sana bakmak bir beyaz kağıda bakmaktır,
Her şey olmaya hazır.
Sana bakmak suya bakmaktır, gördüğün suretten utanmak.
Sana bakmak bütün rastlantıları reddedip, bir mucizeyi anlamaktır.
Sana bakmak Allah’a inanmaktır…
Hadi buzdolabınızı açın ve içinden bir aşk çıkmasın artık…
SİBEL BENGÜ’NÜN DİĞER YAZILARI
– Hayatın şablonu mu var?
– Haydi dostlar buyrun kahveye…
– Muhakkak…
– Aşk’a herşey dahil…
– Bir İstanbul hatırası
– Kadın dediğin
– ‘Adam gibi adam’ dedikleri…
– Mantığım intihar, ruhum serseri…
