Bulgur sever misiniz? Ben severek yerim. Pirinç yerine hep bulguru tercih ederim. Hele kuru fasulyenin yaninda ne kadar da lezzetli olur bulgur pilavi. Sadece kuru fasulyeyle mi yenir bulgur? Hayır, her yemeğin yanında yenildiği gibi, her türlü sebzeli yemeğe de ayrı bir tad katar. Sezbe yemeklerin dışında her türlü etli yemeğe de güzel uyar.
Bulgur sevmemin nedeni herhalde bir köylü çocuğu oluşumdur. Buğdayı kaynatmak, pişirme ve ondan da bulgur yapma süreci çocukluğumun bir şenliğiydi. Eğlenirdik, kaynamış buğdayı cebimize doldurur, bulgurun sıcak suyu pantalonumuzun cebinden bacağımıza doğru akardı. Biz de kaynamış buğdayın olanca sıcaklıığına rağmen onu oynaya güle sindire sindire yerdik.
Bilen bilir bulgurun nasıl yapıldığını, hangi süreçten geçtiğini.
Ama kısaca anlatmak isterim. Güneşin o kavurucu sıcağını iyice içine çekmiş olan kendi tarlalarımızdan çıkardığımız buğdayları dere boylarında büyük bakır kazanlara koyar, kaynatır, pişirirlerdi büyüklerimiz. Buğdaylar pişene kadar da başında durulurdu. Daha sonra kaynayan buğday büyük kendir çulları üstüne serilir, günlerce evin bacalarında güneşin altında kurutulurdu. Televizyonun ve radyonun olmadığı günlerde geceleri kaynamış buğdayları beklerken bacadan bacaya türkü ve manilerle komşular selamlanırdı. Tarlalarda güneşi iyice içine çekmiş olan pişmiş buğday, sonra da kurutulurken tekrar güneşin enerjisi ile doldurulmuş olur.
Pişen ve kuruyan buğday daha sonra el değirmenlerinde kırılır, kış günlerinde evin genç kadınları tarafından bin bir el emeği ve göz nuru ile dokunan çuvallara konulur, kilim gibi bulgur dolu güzel çuvallar evin bir köşesini süslerdi. Bir dahaki yıla kadar tüketilirdi. İşte bu bulgurun tadına doyum olmazdı.
Avusturya’ da önceleri işte bu tür bulgur da bulurduk. Bulurduk diye yazıyorum. Çünkü şimdi de bulgur var, ancak bulgurun ne tadı, ne de tuzu var. Bulgur artık Türkiye’ den de gelmiyor. Artık Avrupalı da bulguru öğrendi, onların bulgurlarını yiyoruz. Üstündeki Türk isimlerine bakmayın, ışıtıp da ısıtmayan güneşde bile kurutulmuş bulgur değil Avusturyalının bulguru.
Neden Türkiye’ den artık bulgurlarımızın getirilmediğini kendimce pek fazla düşündüm. Türkiye’ den kendi tarlalarımızdan çıkan ve bakır kazanlarda kaynatılan bulgurların Türkiye’ den getirilmeme dönemi bizim Gümrük Birliğine bağlanmamız ve Avusturya’ nın ise Avrupa Birliğine girme dönemine denk gelmektedir.
Avrupa Birliği ile Türkiye’ nin yapmış oldukları Gümrük Birliği anlaşması, Türkiye’yi Avrupa Birliğinin kapısına tek yönlü mahküm ettigi gibi, benim bulgurumun gelmesini de engelledi. Oysa, Gümrük Birliği anlaşması imzalandığında önemli bir zafer kazanılmış gibi Türkiye’ de ulusal bayram yapılmıştı.
Sanırım Türkiye tarihinde doksanlı ve ikibinli yılların eurovizyon yarışmalarında elde edilen birincilik, bir kaç yıl önce İstanbul’ da organize edilmiş olunan Nato zirvesine ev sahipliği, UEFA kupasında elde edilen üçüncülük, futbolda dünya ikinciliği ve AB’ den görüşme tarihi almak kadar Gümrük Birliği anlaşmasının imzalanması da, o anlaşamayı imzalayanlar için bir zaferdi.
Bu arada olan benim bulguruma oldu. Bir taraftan Türk ürünlerine konulan kotaların gazabına uğradı ve artık Türkiye’den ithal edilmiyor. Başka bir neden de patlıcanı, dolma biberini, sivri biberi tanımayan, karpuzu dilimle satın alan Avusturyalı, Türk pazarcıların pazarlarda düşük ücretlerle çalışmalarından dolayı, meyve ve sebzeyi oldukça ucuz satmaya başladıktan sonra tanımaya başladılar.
Midesine düşkün Avusturyalıların ülkelerinde 300 ile 350 bin arasında Anadolu insanın yaşamakta olduğunun varlığını da düşünerek çoktandır kendi pazarında kendi ürettikleri bulguru satmaktalar.
İşte o günden bu yana ambalajı ve ismi bize, ancak içi ise Avusturyalıya ait bulgur satılmakta. Gümrük Birliği zaferinden bu yana ben artık bulgurun tadını unuttum. Dolayısıyla o günden bu yana ben bulgurumu arıyorum, ancak aramalarım boşuna. Zira AB yolunda Dimyat`a pirince giderken evdeki bulgurdan da olduk.
