Akan hayatın arkasında duran bir yer. Tüm telaşları, tedirginlikleri, korkuları, soruları sona erdiren bir yer. Akan hayatın arkasında ama ona ters, kendi yolunda akan bir yer.
Başka hayatların yükünün taşınmayacağı, hissedilmeyeceği, başkalarının yargılarından, konuşmalarından, aklın rahatsız edici tüm sorularından, hesaplarından arınmış, sadece iki basit insanın durabileceği bir yer.
Belki küçük penceresinden insanı ufkun ötesine geçiren sonsuz mavi manzarası ile kapısı kapalı küçük, mütevâzı bir oda. Her şeyin sanki kapalı kapının arkasında kaldığı bir oda. Soğuk aklın, hesapların, sorumlulukların, korkuların, tüm gürültülü konuşmaların o kapalı kapısının arkasında kaldığı oda.
Beni götüreceğin yer, belki akan hayatın arkasında ve onun bildik tüm telaşlarına, hesaplarına kapısı kapalı bir oda, belki etrafındaki ağaçların arasından geçirilmiş teller üzerindeki küçük, renkli lambaları ile süslü, basit bir çay bahçesi, belki de radyodan gelen bir yaylı tambur sesi.
Beni götüreceğin yer, bakışlardan, sorulardan, kendi sorularımdan da uzak, içimde koşturan yüzlerce atı dizginlemeden, sınırsız bahçelerde korkmadan koşturabileceğim bir yer olmalı. Kimsenin olmadığı bir yer, hiçbir engelin, sorunun ve soğuk aklın olmayacağı bir yer. Bazen kelimelerin değil, susmanın daha anlamlı olacağı, bir bakışın, duruşun, bir dokunuşun içimde mevsimler değiştirebileceği bir yer olmalı. Beni götüreceğin yer, basit, sıradan bir insan olacağım, hiçbir yükü içimde, kafamda hissetmeyeceğim, geçmişi sormayacağım, yarını merak etmeyeceğim, söyleyemediğim için boğuluyormuş gibi olduğum, boğazıma dizilmiş, söylenmemiş hiçbir sözcüğün kalmayacağı bir yer olmalı.
Akıp giden hayatın arkasında, kapısı her şeye kapalı bir oda ve orada tüm korkuların, konuşmaların, akıl hesaplarının dışında bir yer beni götüreceğin yer.
Belki de aldanıyorum. Beni götüreceğin yer, gerçekleşse belki güzel bir masal olabilecek bir yer. Ama olsun, insan bazen aldanmak da ister. Yaşanmayacak şeylerden, olmayan diyarlardan bahsetmek ister.
