Biz de o zamanki duygu ve düşüncelerini aktarırken kullandığı cümleleri hiç değiştirmeden sizinle paylaşıyoruz.:
Özgürlük güzeldi. En güzeli de eşim ve kızımla zaman geçirmekti. Kızımı daha şimdiden özledim, eşimi de.. Ama, hasret bir aşkın koruna gelen rüzgar gibi. Ateşi körüklüyor, güçlendiriyor. Ben de zaten sevdiğimi biliyordum ama, başka bir duygu işte.
Şanlıurfa seyahati olaylı başladı. Saat 23.00 yerine gündüz 11.00 bileti almışım. Akrabalara da gece 11 demiştim. Oysa gece otobüsü 00.00’daymış. Ama bu da iyi oldu. Biletimi değiştirdiler. 1 saat daha kazandım. Kızımla biraz daha vakit geçirecek olmak ne güzel. Sanki Azrail ile pazarlık gibi bir şey. 1 saati daha ailemle birlikte geçirdim. Herkes çok üşüdü ama ben onlarla beraber olmaktan gayet mutlu idim.
Bu arada Behram da geldi. Sağ olsun insan sevenini böyle günlerde daha iyi anlıyor. Biliyor, fark ediyor.
Hep derlerdi, askerlik insana çok şey öğretir diye. Gerçekten öyle. Bugüne kadar hep batıya doğru seyahat ettik. Türkiye’nin yarısın fark ettik. Diğer yarısındaki güzelliklerin farkında olamadık. Şimid fark etmeye gidiyoruz. Yıllar önce HT-Web Bölge Koordinatörü Ahin GÜNEŞ ağabeyimin avdetini de kabul etmiş olacağım.
Sıcaklığı dışınad herşey çok güzel diyorlar. Allah yardım eder, şüphe etmemek lazım. Bakalım neler olacak.
Benim saatim 00:17 Başlamak bitirmenin yarısı. Yolun yarısı biti bile. Hayatımın en güzel haftasını geçirdim. Kızımla ve eşimle birlikte güzel anlar yaşadım. Bu anlar onları daha çok özlememe sebep oluyor ama bir yandan da gelecekteki güzel günlerin habercisi.
Onları çok seviyorum. Yol boyu uyumayı tercih edeceğim. Zor anlar beni bekliyor. Güç depolamak lazım vesselam.
Askerimiz, düşüncelerle dolu yolculuğun ardından Şanlıurfa’ya gelmiş, görev yapacağı bölüğe yerleşmiştir. Bölüğündeki ilk günlerde, yine fırsatını bulur bulmaz kalem sarılan askerimiz şu düşüncelerini paylaşıyor, bizimle.
Çarşambalar hep kara mı? Yıllar öncesi dostum Halil ile bir araya gelmiştik de, Kara Çarşamba demiştik. O gün bugündür, çarşambalar kara. Bugün çok gerildim, çok dolmuşum. Dokunsan ağlayacak gibi olmuştum ve dokundular, ağladım da, gözyaşlarım içime aktı…
Aslında ortada bir şey yok. Normal, askerlik halleri ama yaşlılık, hasret derken Çarşamba kara bir gün oluverdi. Başta kızdığım komutan (sonradan öğrendim uzman çavuşmuş) sonra çok iyi davranmaya başladı. Ama üstümdeki karanlığın gitmesi zaman almıştı.
Böyle durumlarda insan yazmak bile istemiyor. Sadece boş boş oturmak, uzaklara dalmak ama düşünmeden. Çünkü düşünmek böyle durumlarda insanın başını zonklatıyor, burun direklerini sızlatıyor….
Bu belirisizlikler diyarında, insan her an kaderinin ona sunacağı haritayı görmek için bekliyor. Acemilik nerede, gittiğin yer iyi mi kötü mü? Yemek nasıl? Sağlık hizmeti nasıl? Ziyaretçin gelebilir mi? Ankesörlü telefon var mı? Mı? Mi? Mu? Mü? Hep soru, hep soru. Tam bir yere alışmışken başak yer. Ankara’dan Akçakaya . (Askerimiz daha gideceği ilçenin adını bile tam bilmiyor, Akçakale yerine Akçakaya yazmış) Akçakaya’dan Suruç. Oradan nere? Belli değil. Kafa bir milyon. Bugün 16 Haziran, eşimin doğum günü. Ben ise burada, belirsizlik içinde…
Sevgili defterim, 2 gün ayrı kaldık seninle. Bugün içimden şunları yazmak geldi sana:
Hava sıcaktı ve rüzgarlı.
Her tarafta havlama sesleri ve yemek yeniyordu.
Kimsenin umurunda değildi köpekler.
Onlarla birlikte yemek yemeğe alışmıştı askerler.
Açık havada yenildiği için rüzgarın da önemi yoktu.
Ortalıkta bir çok kaba insan.
Küfür normal konuşma yerine geçmişi bile.
Ama pek umursanmıyordu.
Askerlik bu, kibar davranacak değil ya deniyordu.
Önce gelen, sonra geleni hor görüyor,
Bu da hiç yadırganmıyordu.
İlaç almanın ve hatta ve hatta
Hastalanmanın bile saati vardı burada
Gece uyanıp sayılmak da gayet normaldi.
Saygı yoktu ama saymak çoktu, koyun gibi yaşanılan bu hayatta.
Koyun gibi sayılmak niye tuhaf olsun ki, herkes bu hayata alışmıştı
Bir ben alışamadım, bir ben yadırgadım
O yüzden bendim yadırganan bu hayatın içinde…
