Dünya çapında başlatılan girişim, “One Billion Rising Endonezya” olarak Cakarta yanında 6 şehirden daha destek gördü. Kadına şiddete karşı, kadın erkek yan yana dans etti.
Cuma günü saat 14.00 de başlayacak etkinliği hem izlemek hem de destek olmak için şehir merkezindeki Monas Parkı’na doğru yola çıkarken biraz tereddütlüydüm, zira saat 13.00 civarındaydı ve Cakarta’nın ünlü trafiğinde yetişebileceğimden pek de emin değildim.
Şansımın yaver gideceğini ve ne işe gidiş vne de çıkış saati olmayan o saatte trafikten yırtabileceğimi düşünerek biraz fazla umutlandığımı çok geçmeden anladım. Yarı yolu 10 dakika gibi kısa bir sürede aldıktan sonra tıkandık kaldık! kablumbağa hızıyla ilerlemeye başladık.
Gösteriye yetişmekten umudumu kesip kendimi okumakta olduğun kitabın sayfalarına bıraktım, başka da çarem yoktu zaten. .Monas Park’a varmamız 2 saati buldu, saat 15.30 olmuştu bile. Bu yolu haftasonları 20 dakikada aldığımızı bilirim! Cakarta trafiği böyle bir şeydi işte, şakadan da öte! 14.00 de başlayacak gösteriden ne kalmıştır ki diye düşündüm, geri dönsem mi! ama oraya kadar gitmişken eli boş geri dönmeyi içime sindiremedim. Gösteri yapılacak alana giden işaretleri takip ederek hedefe doğru yürümeye başladım. Evet halâ bir kalabalık görüyordum uzaktan, yaklaştıkça müzik sesi de gelmeye başladı, devam ediyordu gösteri. Trafiğin yavaş akması gibi gösterinin başlaması da trafiğe takılmış olmalıydı. Sordum civardakilere ne zaman başladığını, prova yapıldı bu saate kadar dediler. Nihayet dans provaları bitti ve gösteri başladı; yolda geçirdiğim zamana değmişti. İşte orada her yaştan ve cinsiyetten yüzlerce insan ortak bir amaç uğruna toplanmış, dans edip şarkı söylüyor dünya çapındaki bu girişime destek oluyordu, tepedeki yumurta pişirebilecek güneş sıcağına aldırmadan!
Kalabalık herşeye karşın beklediğim kadar değildi, haberciler göstericilerden fazla gibi görünse de varolan enerji ve çoşku Monas parkını çınlatmaya yetiyordu.
Bu arada gözüme kestirdiğim bir kaç kişiyle konuşmayı düşünürken Jakarta Post muhabiri benden önce davrandı ve bana yaklaştı, sorular sordu.Türk olduğumu öğrenince Türkiye’de var mı bu gösteri diye sordu, bilmiyorum dedim, herhalde vardır, kadına şiddet deyince Türkiye altta kalmaz ne de olsa,
Sonra organizasyon komitesinden Kartika Jahya’yı yakaladım ve Endonezya’daki kadına şiddeti ve kadınların en büyük sorunlarını sordum. Cevabı bir çok ülkedeki sorunla aynıydı:
Aile içi şiddet, tecavüz, iş yerinde ayrımcılık. Tecavüz ve şiddet uygulandığında en büyük sorun kadınların sessiz kalması ve bunun üstünün örtülmesi, suçluların cezalarını çekmemesi. “Bizim toplumumuzda bu konuları konuşmak ayıptır, işte “o” mağdurların sesini duyurmak, hep beraber onlar adına haykırmak için bugün buradayız dedi.”Tüm mağdurlar, şiddet gören kadınlar adına “JUSTİCE.”
Sonra Endonezyalıya benzemeyen yaşlı bir hanımın yanına yaklaştım ve Avustralya’lı olduğunu öğrendim. Linet, “şiddet dedi dünyalı kadınların ortak sorunu, ülkesi yok, ben de destek vermek için buradayım. Hepimiz destek vermeliyiz!”
Diğerleri de benzer şeyleri söylüyorlardı. O sıra da sonraki dans gösterisi için yeni bir grup hazırlığını bitirmiş ve dansa başlamıştı. Kıvrak müzik eşliğinde yüzlerce kişi büyük bir uyum içinde danslarını etmeye başladı. Artık neredeyse ticari bir olaya çevrilmiş olan Sevgililer Günü’nün bu şekilde kutlanması, böyle bir amaca hizmet etmesi daha anlamlı olmuştu.
Akşam trafiğine kalmayayım diyerek ordan ayrılırken gençler kutsal bir amaç uğruna yeni bir şarkının ritmine kendilerini bırakmış tek vücut olmuşlardı bile.
_________________
