Hayatın şablonu mu var,
kendini dairelere hapsedip, üçgenler de köşe kapıyorsun?
Hangi aşk türev olmayı hak eder?
Sen aşk’ı matematik mi sanıyorsun?
Bölüp, çıkartıp, eşitliyorsun…
Hayatın şablonu mu var,
otoritelerin söylediğini doğru var sayıyorsun?
Otorite kim, kim seni senden daha iyi savunur,
kendi kelimelerini illaki kendine saklıyorsun?
Söyleyemediklerini sır, söyleyebildiklerini kendin yapıyorsun?
Beslenme biçimi tabloları, kollestrol düşürücüler,
yağ oranları, diyetler, paketler, yumurta sarısı,
ruhunu doyurmadıkça ne kadar anlamlı?
Sağlıklı olmanın mucizesi,
bir dilim peynir yerine bir çift bakıştan ibaret olamaz mı?
Gözlerine sürdüğün kinin, alçaltıcı öfkesinden …
Kanayan yüreğinin tedavisinin, bir tek ‘özledim işte’den geçtiğinden…
Ve sevdiğin sesin sadece bir alo kadar yakın olduğundan…
utanmadan yaşanamaz mı?
Hayatın şablonu mu var, etrafındaki insanları etiketliyorsun?
bu susar, bu konuşur, bu kaçar diyorsun?
bunun kaşı, bunun gözü, bunun bilmem neyi diyorsun?
peki bir insanın tümden değişebileceğini,
büyük bir yıkımın ardından ilahi bir ışık doğabileceğini,
aynı zamanda sevip aynı zamanda aşık da olunabileceğini,
severken de terkedebileceğini,
konuşmadan da anlaşılabileceğini,
bilmiyor musun?
Hayatın şablonu mu var,
‘şu şöyle olursa böyle olur’u mu var,
herkese iyi gelen ilacın sana ne faydası var?
söylesene…
hayatın şablonu mu var?
SİBEL BENGÜ’NÜN DİĞER YAZILARI
– Haydi dostlar buyrun kahveye…
– Muhakkak…
– Aşk’a herşey dahil…
– Bir İstanbul hatırası
– Kadın dediğin
– ‘Adam gibi adam’ dedikleri…
– Mantığım intihar, ruhum serseri…
____________________
