Denizi seven bir erkek dedim… Keskin bir yosun kokusu vurdu başıma. Açık pencereden dışarı baktım, yağmurlu bahçeye. Gürültülü kalabalığın, cici kıyafetlerle gezdiği koca salonda, bir ben değilmişim tek başıma.
Hiç tanımadığınız birinin kaybolan eşyasına dokunmak nasıl bir duygu bırakır sizde?… Biraz hüzünlüydü doğrusu, çiftken tek kalıvermesinin yanısıra. Neden çift olma duygusu daima güven verir bize? Yalnızken daha mı az güveniyoruz kendimize? Ve neden bir çift kol düğmesinin avuçlarıma vereceği güçten daha çok seviyorum şimdi bu yalnız düğmeyi?
Alkol kokusuyla bütünleşmiş bir avuç çerezdi laflamalar… merhabalar, hoşçakallar… Bol kahkahalı bir kokteyl anının sersemliği olacaktı ertesi gün hatırlananlar. Şarap rengi şifon elbisem, yağmuru selamladı demir kapıda, çimen kokusu sardı etrafımı birden.. Aldırmadım saçlarımın arasından yüzüme sızan yağmura… Aldırmadım ayakkabılarımın toprağa saplanan ince topuğuna. Sendeledim ama devam ettim yürümeye. Avucumda ki kol düğmesi, sıkıca sarıldığım bir insan kolu gibi güç verdi bana.
Bir ceketim olsun isterdim şimdi, elimi sığdırabildiğim bir cebim. Bu akşam serinliğinde, bu kadar ürpermişken içim, ellimi cebime daldırayım, o kol düğmesine tutunayım… ısınayım… ısınayım… sıcacık olayım… Aldırmadım ıslanan şifonun tenime yapışan soğuğuna.. Yürüdüm gittim..
Hiç tanımadığınız birinin kaybolan eşyasına dokunmak nasıl bir duygu bırakır sizde?… Bende biraz hüzün bıraktı, ayrıldığı için ikisi. Tıpkı benim de bir parçamın başka bir elde olma olasılığı gibi… Aynı kaybolmuşluk ve o kaybolmuşlukta çiftini arayan başıboş ruhlar gibi….
Dönmedim geri. Kaybeden kaybetmişti kol düğmesini. Bu deniz, yağmur ve çimen kokulu gecenin anısı oldu küçük kol düğmesi. Kendimi yalnız hissettiğim geceler seyrettim onu… Mümkün olmayan bir buluşma anının yine de beklenmeye değer zamanlarında… Sevdim yalnızlığımı…
SİBEL BENGÜ’NÜN DİĞER YAZILARI
– Çok sevgili sevgililer günü için…
– Açık reçete…
– Çocuk
– Sen de kimsin?
– Kar yağarken pencerenden…
– Bayramları nasıl bilirdiniz?
– Ne kadar buradasın?
– Bu hayat nasıl geçer?
– Aşık kimdir?
– Aşk ne değildir?
– Aşk nedir?
– Herşeyin bir şeyi vardır…
– İyi insan kimdir?
– Kaygı çok kaygan bir kelimedir…
– Bumerang aşklar…
– İstanbul’da yine yağmur var…
– Kelimeler, kelimeler, kelimeler…
– Bir şairin bildiği sevgi/ Attila İlhan için…
– Nedir, niyedir? Neyse…
– İnsan bazen kendini bırakıp delice gitmek istiyor…
– 3 kadın 1 kritik…
– Hayatın şablonu mu var?
– Haydi dostlar buyrun kahveye…
– Muhakkak…
– Aşk’a herşey dahil…
– Bir İstanbul hatırası
– Kadın dediğin
– ‘Adam gibi adam’ dedikleri…
– Mantığım intihar, ruhum serseri…
– Hiç-bir-şey anlamıyorum…
– Hayal adalar…
– Kırmızı başlıklı kızın nesi var?
– İstanbul’a bir günlük firar…
-Bırak deli desinler…
-‘Sen benim rüzgar gülümsün…’
-Pardon tanışıyor muyuz?
-İstanbul
-Kıymık…
-Siz mağrur musunuz?
-Ne kadar önemsiyoruz yarınlarımızı?
-Küçük şeyler…
-Yürek mahrem bir bölgedir
-Kiler…
-Keşke
-Anne karabiyesi…
-Tren garları…
-Yangın yeridir yürek, külleri kelimeler…
-Bir gün… gemiler… geçer…
-Önsöz
-O fotoğraf…
-Durup dururken…
-İçiyorsam sebebi var…
-Susmak üzerine…
-Zor…anlatması zor…
– Ciddi insan…
-Kalbim Anadolu…
-Aşk niye biter?
-Oğlum şiir oku…çünkü…
-Ne olmazsa olmasın, içinde sen varsın
-Ölüm diye bir şey var…
-Kırmızı başlıklı kızın neyi var?..
-Bebek’te gitmek zamanı…
-Kadın…nedir senin aşktan anladığın?
-Altı üstü bir küre…
-Aşk seni sordular…
-Atlıkarınca…
-Dün haberini aldım…
-AY bilmecesi…
-Karanlıktan korktuğumu nereden bildiniz?
-Yüreğimin tozunu aldım…
-Ne zaman yağmur düşse bu şehre…
-Onlarca onlar…
-Kimsin sen?
-Bir sevgililer günü klasiği…_
-Nakış…
-Rüya
-Bilmen gerek…
-Olgunluk…
-İlk şiir
-Kadınlar ne ister?
-Meraklanınca
-Sekiz onbeş vapuru
-Olmayınca bir adamın gözleri
-Biz İstanbulu sevdik
-Tatiiil…. gel artık ben delirmeden…
-Ey kalbim…
-Sana yazdığım son şiirin içindesin şimdi…
-Tamiri zor oyuncaklar
-Hayat bir köprüdür oğlum…
-Kim
