yılmadan uğraşabilme özelliğidir. Kararlı olma, sözde durma, verilen karardan dönmeme anlamına gelir. Onurlu bir gazete ve yayın yönetmeninin toplumu demokratikleştirme çabaları daha iyi nasıl özetlenir? Sebat etmişler. Irkçılığa, hakaretlere, tehditlere, ithamlara, linçlere baskılara karşı sebat… Dışarılarda gül gibi yaşayıp gitmektense, boğucu karanlıklara ışık götürebilmek adına savaşmayı tercih etmişler.
Düştüğü yerdeyim. Sokak ortasında, kimsesiz, boylu boyunca bırakıldığı yerde. Vahşetin tanığı bu Şişli kaldırımı şimdi gündelik telaşında. Gelenin geçenin, gürültünün patırtının, bağırış-çığırışın orta yerinde sessiz bir çiçek yığını. Karanfillerin gizlediği kan izleri kimin umurunda şimdi? Şöyle bir kaç saniye duraksar gibi oluyor kimisi. Sonra hemen içlerinden bir şeylerin muhasebesini yaparak hızla uzaklaşıyorlar olay yerinden. Elleri ceplerinde, ağızlarında bir kaç cahil yorumla duraklayanların sayısı daha çok tabii. Öylece durup bakıyor boş gözleri…olayın vehametinden bi haber. Karşı şeritteki trafik kazasını seyretmek için durup kendi şeridini de tıkayan zihniyet bu işte. Ama çoğunluk artık dönüp bakmıyor bile demokrasi şehidinin yerde kalmış gölgesine. 20 metre kadar ileride bir polis minibüsü izlemede. Bu saatten sonra, niyeyse…
Sebat Apartmanı’nın kalın, ağır, ferforje kapısı… Önünde resim çektirebileceğiniz güzellikte bir kapı…o eski kapılardan…. tarihi yapılarda gördüğümüz, ustalarını anarken ‘kim yaptıysa ne güzel yapmış’ dediklerimizden. Merdivenlerinden akan çiçek seli gözyaşı ektiğimiz kaldırımı kaplamış şimdi. Çiçeklerin koynunda mumlar…Yağmurlar mumları söndürmüş, güneş çiçekleri soldurmuş. İdamı kaldırımlara kazınmış o yürekten geriye ne kaldı peki? Onu ve ideallerini daha iyi tanımış bir toplum belki. Tabularını konuşabilecek olgunluğa ulaşma aşamasında bir toplum.
Sessiz çoğunluk sokaklara dökülüp “Hepimiz Ermeniyiz” diye haykırmadı mı daha dün? Bundan 20 sene önce Türkiye’de yaşayan diğer ırkların isimlerini telafuz bile edemezdik. Hatırlayın. “Kürt” kelimesi kullanılmazdı. Düpedüz yasaktı. Yok varsayma politikası. Bugün, bıçak kemiğe dayandığında, “Hepimiz Ermeniyiz” diyecek aydınlığı, yüce gönüllülüğü ortaya koyabiliyoruz. Babayiğidim diyen her demokratik toplumdan çıkmaz bu tarz bir ‘empati’…
Gelin görün ki, insanlarımızın ‘haksızlığa’ karşı ortak duygularla, omuz omuza yürüyüşlerindeki ‘samimiyet’ birilerini ziyadesiyle rahatsız etti. “Gen-politikası” devreye sokuldu kaşla göz arasında. Hemencecik bir ‘onlar-biz’ kutuplaşması. ‘Ne münasebet efendim, ben Ermeni falan değilim, Ben Türk’üm’ diyerek kabaran göğüsler mi arasınız, ‘Onlar Biz Türküz diye bağırıyorlar mı?’ diye çamur atanlar mı?
“Hepimiz Ermeniyiz” sloganı ardında tek vücut olduk, evet. Ne var bunda gocunacak? Sabiha Gökçen’in “Ermeni” olabileceğine tahammül edemeyen, insanlara hakaret için “Ermeni dölü” tabirini kullanan kesimlerin bu söylemi anlamasını beklemiyorum zaten. Peki ya demokrat ve aydınım diyenler? Eğer Ermenilere ve diğer azınlıklara karşı bir ayrımcılık gözetilmediğini, bu ülkede herkesin eşit olduğunu savunuyorsanız, neden ‘Ermeni olmaktan’ bu kadar alınmak, çekinmek, kaçınmak? Neden alttan alta ‘Ermeni = tu kaka, Türk = kanatları kopartılmış melaike’ imajı? Kendimizi ve diğerlerini doğrularıyla ve yanlışlarıyla kabul edebilme hoşgörüsü nerede?
Sokaklara dökülüp vurulana sahip çıkmak, yalnız bırakmamak erdemli bir başlangıç. Ama yetmez. Gerisi gelmeli. Ortaya çıkan bu müthiş toplumsal enerji bizi olumlu yönde dönüştürebilmeli. İnsanlar birşeyler yapmaya çalışıyor. Bir dostumuz iki tane web adresi almış:
www.hrantdinkiz.biz
www.hepimizermeniyiz.biz
Bu sitelerde neler yapabiliriz, nasıl kullanabiliriz, nasıl değerlendirebiliriz diye soruyor. ‘Bu işi devralıp götürecek birilerine bu alan adlarını devredebilirim’ diyor. Ne dersiniz, sizlerin aklına gelen bir şeyler var mı bu konuda? Karanfiller solduklarıyla kalmasın…..
