GELECEKLERİNİ KISKANDIĞIM KADINLAR
GEÇMİŞİMİ KISKANSINLAR NİYETİNE
İnternet sağolsun: 14 Şubat’a doğru bir çok reklâm iletisi bizlere “Sevgililer gününde …” diye değişik öneriler getirir oldu. Bizim sokak köşesindeki köfteci bile o gün için özel “Spesiyal mönü” yapmış. Akşam yemeğinde sevdiği ile evinde başbaşa olmak isteyene de “Paket servisimiz var” diyor: bazı müşteri mahalleliye görünmeden bir kadeh rakı içmek isteyebilirmiş sevgilisiyle… Ya yurdun dört bir yanındaki türlü türlü otellerden gelen rengârenk “Sevgililer için bir günlük özel indirim” müjdeleri… Eksik olmasınlar, bir çok dostumuz da “Sevgililer bayramımızı” kutluyor. Gerçi olayın belki on yıl kadar bir geçmişi var ama “14 Şubat” millî bayramlarımız arasına girdi sayılır artık. Bütün bu hareketlilik beni bir tuhaf ediyor: yüreğim hem sevinçli hem de hüzünlü duygularla çarparken kafam uğulduyor; hafifçe ıslanan gözlerimin önünden yaşanmış tatlı ve acı anıların filmi geçiyor ve ben, bir kere daha, resim galerimde yanlız kalıyorum: “Heyecandan yanakları kıpkırmızı; gözlerinin bebekleri ışık içinde pırıl pırıl; günün en güzel giysileri sırtlarında; kimi maviye, kimi kırmızıya veya pembeye, büyük siyah noktalı beyaza bürünmüş; kimi utangaç, başını hafifçe öne eğmiş; kimi pervasız, göğsünü bluzunu delercesine germiş; kimi o gün ilk defa boyanmış; kiminin gözleri gözlerimde, elleri ellerimde; kimi parmağım koluna değer değmez “anne!” diye bagırmış; kimi öptüğüm için “ya gebe kaldıysam” diyip ağlamış; ama hepsi dipdiri, taptaze yüzlerce resmin nefes alıp verdiği” galerimde… Sarışın, esmer, kumral, kızıl; kısa saçlı, uzun saçlı, bazen boyalı saçlı… ama oradaki resimlerin ortak bir yönü var: hepsinin saçları ışık saçıyor!… Kimi resim çok uzak ülkelerden gelmiş, bir Asya, bir Afrika, bir Amerika kentini anımsatıyor. Kimi resim sahibi için teke gibi dövüştüğüm düşüyor belleğime, dudaklarımda eski şarap tadında buruk bir gülümseyiş…
Acaba galerideki eski sevgilim, eski sevgililerim, ilk yangınımızın heyecanı içinde birbirimize “Sevgilim” diye sarıldığımız andaki hislerimizle onu anımsadığım gibi anımsarlar mı beni bugün, 20 – 30 – 40 – 50 – 60 yıl sonra sokakta karşılaşsak? Acaba diğerimize “Sevgililer bayramın kutlu olsun!” diyebilecek kadar özgür, güçlü ve hızlı olabilecek mi beynim ve karşımdaki “bu çok eski” sevgilimin dudakları? Ben, hepinizin isimlerinizi hâlâ ezbere biliyorum oysa… Hepinizin kokunuz ayrı!… Hiç birinizin derinizin tadını, sesinizin rengini unutmadım… Resimlerinizin önünden her geçişimde kalbim yine ilk günkü gibi çırpınıyor… Hepinize; tüm sevgililerime; galerimde yaşama bıraktığınız; hepsi ilk günkü halleriyle pırıl pırıl kalmış ve hiç değişmemiş; sadece benim olan bu resimleriniz için çok teşekkür ediyorum…
Iki sevdiğimle; iki sevgilimle; zorunlu ama olagan bir nedenle, beraberce çok kısa bir yolculuk yaptık ve herkes gibi ben de o gezintiden yanlız geri döndüm ama ikisinin de bugüne dek ellerimin içindeki ellerinin sıcaklığı içimi ısıtıyor… Tanrı sizi nurlu ve yeşil bahçelerindeki rengarenk çiçeklerinin arasında tutsun!..
Gerçekten hepinizi çok seviyorum. Size “seni çok seviyorum!” derkenki gibi çok seviyorum! Size hayrandım! Size tapıyordum! Siz benim herşeyimdiniz!… Size hayranım! Size tapıyorum! Siz benim herşeyimsiniz!… Aradan geçen yıllar hiç bir şey değiştirmedi: içimden içimden bana gülümseyen yüzlerinize bakarak hep aynı şeyi söylüyorum: “SENİ ÇOK SEVİYORUM”…
……………………
Anadilimize çoktan girmiş ve artık hiç çıkmayacak gibi görünen “lütfen”, “teşekkür ederim”, “mersi” gibi sözcükler aslında Türkçe değil! Bu herhalde Türk’ün “akıncı” ruhundan geliyor: Türk sormaz, saçlarına yapışır, alır ve gidermiş!… Sanıyorum şu son 70 yılı ben bir “Akıncı Türk” gibi yaşadım… Yoksa bana mı öyle geliyor?… Beni siz mi alıp alıp götürüyordunuz?.. Önemi yok: ben sizi hiç unutmadım ve hepinizi, hep ilk günkü gibi, çok seviyorum…
Hepinizi doğduğumdan beri seviyorum!..
Herkese Barış ve Sevgi dileklerimle
Savaş Manço, 14 Şubat ….
