Zaman zaman parmağını kağıt kesmiş gibi incecik bir sızıyla
irkiliyorsan…
Artık kimseye kendini kanıtlama çabasına girmiyorsan,
insanlar seni çok da şaşırtmıyorsa artık,
iç sesin büyük bir yol gösterici olmuşsa eğer,
çevrendeki gürültülü sesleri bile bastırarak..
ve kelimeler düşüncelerini açıklayacak anlama yetişemiyorsa,
bu; kendini yenik ve suçlu hissettiğin için değil,
büyüdüğün için bir kez daha…
Susuyorsan,
muhakkak haklı bir tarafı vardır susmanın…
ışık sönünce biraz da uyumalısın…
Nerede başladın kendini bilmeye
ve ne zaman kaybettin
ne fark eder?
Rüyaların da ne başı ne sonu belli,
sorguluyor musun?..
Hangisi oyun hangisi gerçek
içindeyken bilebiliyor musun?
üzülme!
bu işe yaramıyor..
Üzgün müsün diye soranların hepsi çok üzgün,
ne de olsa yara yarayı tanıyor.
Değince acıyacağını bile bile
değiyorsun yine de…
ötekinin susmasına, berikinin bağırmasına…
değiyorsun…
Hepimizi birbirimize bağlayan ipler var görünmez,
kimi sımsıkı kimi de biraz gevşek…
bazısı da pek yalnız
o yüzden ipsiz sapsız..
Bu; ortak bir rüyanın içinde
bir öteki’nin gerçekliğine duyduğun kifayetsiz öfke…
Bu; farklı gerçeklikleri birbirine kabul ettirme telaşı..
Az sonra uyanacak olduğunu bile bile
korkuyorsun yine de…
Gitmeli kalmalı bir panayır yeri hayat..
ölmek için doğduğun gün kesiliyor bilet..
içindeki sevgiyi açıklama kaygın yoksa’
‘sevgi değildir o!
ya kal ya bekleyişlerle ömür tüketme…
keşke’lerin içinde yaşanmamışlıklar olsa bile,
yaşasaydın da başka türlü üzülecektin belki çeke çeke…
Üzüntüne muhalefet olma ki
seninle beraber gelmesin,
onu öyle bir yere bırak ki,
seninle gelmediğine sevinsin.
Herkes hayatı aynı endişelerle öğrenecek diye bir şey yok,
kimi de işte sırf bu yüzden arkasına bakmadan gitmedi mi?
belki insanlardan telaşla kaçışımızın gerçek sebebi budur;
unutmak için başka birilerine ihtiyaç duyan bu çılgın kalabalık.
Bazen bazı insanları anlatılması zor bir sevgiyle uğurlarsın..
bazen bazı insanlar iplerini usulca çekip giderler…
