Zero Efekt…

Esene… bomboş bir rüzgar içinde savrulabilene,
göğüs ilerde dolu dolu nefeslenebilene,
kolay ve zahmetsizce kasmadan yaşayabilene,
ama sığışanına değil… sıvışanına hiç değil…
hatasıyla yüzleşebilene,
egosuyla baş edebilene,
karşındakiyle bütünleşebilene,
meçhullerde kaybolmadan, ezbere dayanmadan,
şu hayatın içeriğini yakalayabilene,
alkışlarla değil kalkışlarla ayakta kalabilene,
öyle yerini bulsun diye değil, şöyle sıkı sıkı sarılabilene,
pencerelerle bacalarla uğraşmayıp temizce kapıyı çalabilene,
hesap kitap yapmadan sırları paylaşabilene,
şarkılarda delideprem sarhoşlaşabilene,
illa alkolün esaretiyle değil, sapasağlam bir ruhla derinleşebilene,
balıkçasına kuşçasına bir başka dünya varmışcasına umutlanabilene,
ellerini nereye koyacağını bilmeden de utanabilene,
yani yani defolarıyla kendini sevebilene,
ayran gönüllülerin defterini dürebilene,
hakkını haktan öte gören çiğlikleri unutabilene,
eller yukarı aşka teslim olabilene,
dostuna ‘dostum’, hıyara ‘hıyar’ diyebilene,
dürüstlük uğruna da kabalığın gözünü çıkarmayanına…
öfkesinin de çoşkusunun da ince ayarını yapabilene,
gündüzü gece için – geceyi gündüz için beklemeyene,
yani zamanın değerini bilene,
sadece sevdiğinin koynuna girebilene,
karanfilin karanfilliğini bildiği gibi kendini bilebilenine,
ama kokmasın ama az koksun ama gül varsın olmasın…
ama ot işte…
her ne adında olursa olsun filiz verebilene,
sabahlara aymasını, gecelere doymasını idrak edebilene,
incinmişliğin-kırılmışlığın tedavisini bulmuşluğun- demini alabilmişine,
artık sonu neyle bitecekse…
dürülmeden defter…
şu hayatın hakkını verip de
zıkkımın dibini boylamadan
“yaşadım da yaşattım da ulan” diyebilene…
İNSANIM.
Gerisi Zero Efekt…

[email protected]